کتاب روانشناسی خشم نشر نمای علم

برخی از افراد از طریق تلافی به خشم واکنش نشان می‌دهند، زیرا آنها این را یاد گرفته‌اند، در حالی که برخی دیگر در پاسخ به خشم رفتار مقابله‌ای نشان می‌دهند. (ویدبک ۲۰۰۶) ریموند نواکو، از سال ۱۹۷۵، نوشته‌های فراوانی در این زمینه گزارش کرده است.

آن‌ها خشم را به سه دسته تقسیم کردند:

۱. شناختی (ارزیابی)

۲-مؤثر جسمی (تنش و اضطراب)

۳. رفتاری (کناره گیری و ضدیت)

ویلیام دفورس، نویسنده مدیریت خشم، خشم را به‌عنوان نمونه‌ای از فشار توضیح می‌دهد که فقط می‌تواند تا مرز زمانی عمل کند اگر از آن مرز عبور کند، همه چیز را بهم می‌ریزد و نابود می‌کند (یاداو و همکاران، ۲۰۱۷).

تجربه خشم توسط یک فرد همچنین سواد بیانی هر گونه اختلال نامطلوب را تحریک می‌کند که بر ساختار متنوع بدن تأثیر می‌گذارد و منجر به تغییر در شرایط جسمی می‌شود.

مانند افزایش فشار خون، افزایش ضربان قلب، افزایش سطح نورآدرنالین و آدرنالین به دلیل آزادسازی هورمون خشنودی که از نظر جسمی برای پوشاندن ثبات اصولی بدن در برابر آسیب، ترس و غم هماهنگ است.

برخی نشان می‌دهند که خشم برداشتی است که بخشی از واکنش مبارزه را آغاز می‌کند (هاریس و همکاران ۱۹۶۴).

خشم ذاتاً نگرشی است برای دفاع از خود در برابر غم و اندوه، پریشانی، یا آسیب شناختی، رفتاری یا جسمی در مواجهه با پرخاشگران خارجی توسط یک عمل انتخاب شده بر روی گزینه‌ای مانند زبان صورت، واکنش زیستی، رفتار عمومی پیشرفته از خشونت و زبان بدن (دیجیوزپه وتفرات ۲۰۰۷)

به عنوان مثال، حیوانات با صدای بلند غرش می‌کنند، بدنشان بزرگ‌تر می‌شود، دندان‌های خود را نشان می‌دهند و می‌فشارند و خیره می‌شوند.

همه این تغییرات به عنوان تهدیدی برای متوقف کردن تحریک نگرش ترسناک آنها ایجاد می‌شود.

یک مشاجره فیزیکی بدون ابراز خشم برتر استثنایی است، در حالی که بیشتر آنها از قابلیت نظارت و دید خود عبور می‌کنند.

روانشناسان مدرن معتقدند که خشم ارزش قانع کننده‌ای برای وجود دارد و یک احساس اصلی، بومی و بالغ است که تقریباً همه انسان‌ها در هر لحظه احساس می‌کنند، می‌تواند بر رفاه فردی یا اجتماعی تأثیر منفی بگذارد و در صورت تداوم ریاکارانه، بر بدن و ذهن تأثیر مخرب بگذارد (کمپ و استرانگ من ۱۹۹۵)

احساسات یک پدیده زیستی، ذهنی، هدفمند و اجتماعی هستند.

پدیده‌های ذاتی که در انسان‌های متمایز در شرایط مشابه رخ می‌دهند، به ندرت بر یادگیری و موقعیت‌های فرهنگی تأثیر می‌گذارند و پاسخ‌های جسمی در نظر گرفته شده را کاهش می‌دهند.

یکی از احساسات نهفته در انسان خشم است (هوگان ۲۰۱۱).

خشم ممکن است از ناامیدی خفیف تا خشم کامل متغیر باشد.

برعکس، به عنوان یک اتفاق طبیعی سنجیده می‌شود و مانند سایر رویکردها و احساسات، نشانه سلامت روانی، پاکی و تأثیرات انسانی است.

خشم را می‌توان مطلوب سنجید زیرا راهی برای انسان برای نشان دادن احساسات ناخوشایند خود است.

علاوه بر این، موضوع اساسی بسیاری از اقدامات شجاعانه و روحی در جنگ و شرایط نظامی است. (کالورت و همکاران ۲۰۱۷)

در تضاد با عقلانیت، خشم عینی نیست، احساسی مخرب است، مانند خشونت و مخالفت. این یک احساس عادی و یک احساس عرفانی و عمومی است.

علاوه بر این، خشم می‌تواند به روشی خاص به عنوان سپر شخصیت عمل کند.

اگر کسی بتواند خشم خود را خوش بینانه نشان دهد، آن کار سختی محسوب می‌شود و بالعکس. اگر خشم عصبانیت‌هایی را نشان دهد، می‌تواند به فرد و محیط اجتماعی همسایه‌اش آسیب برساند.

با این حال، در حالی که بسیاری از نویسندگان و فیلسوفان در مورد پیامدهای خشم تکانشی و کنترل نشده آگاه شده‌اند، هیچ توافقی در مورد ارزش اساسی خشم در میان آنها وجود ندارد (اوزیشل ۲۰۱۲)

در برخی شرایط، ابراز خشم می‌تواند به عنوان یک رویکرد دستکاری برای تأثیرات اجتماعی استفاده شود.

بیشتر اوقات، خشم ناشی از روابط بین فردی آسیب دیده و / یا پیش بینی نشده است.

در صورت هر نوع برخورد و ناامیدی در روابط بین فردی، ممکن است یک مانع و خشم باشد.

از سوی دیگر، خشم می‌تواند با افزایش ناامیدی، نارضایتی ایجاد کند و از این رو، این چرخه خالی می‌تواند تنش را در جنبه‌های اجتماعی زندگی تشدید کند.

حتی اگر خشم بیان نشود، می‌تواند پرخاشگری فرد را افزایش دهد و به فعالیت‌ها و عملکردهای او در محیط موقعیت‌های اجتماعی و بین فردی، سازگاری، دستیابی به هدف، زندگی خانوادگی و فرصت‌های شغلی آسیب برساند (کمپ و استرانگمن ۱۹۹۵).

یکی از حالات حاد بروز خشم در موقعیت‌های نظامی است.

در محیط‌های ارتش، معمولاً تظاهر خشم و خشونت برای جبران احساساتی مانند عصبانیت، حقارت، صدمه دیدن و عدم ابراز وجود در مقابل کارکنان مافوق، منعکس می‌شود (محلیک و همکاران ۲۰۰۳).

خطر بروز خشم در محیط‌های نظامی در میان کارکنان ارتش و بروز خشم نسبت به حامیان خانواده آنها زیاد است.

خشم را می‌توان در محیط‌های مختلفی از جمله بیمارستان‌ها نشان داد. با توجه به اثرات درازمدت و نامطلوب خشم و پیامدهای اعمال خشونت آمیز و پاسخ به پزشکان و تأثیر احتمالی آن در تصمیم گیری های رضایت بخش، یکی از بحرانی‌ترین مسائل در محیط‌های بالینی، برخورد بهینه با دوره‌های خشم و محدود کردن چنین رویدادهایی است.

این‌ها در واقع نیاز به آگاهی عالی از عوامل اساسی تحریک خشم در افراد دارند (شهسوارانی و نوحی، ۱۳۹۴)