معرفی، خرید و دانلود کتاب دختران نحیف

مدت‌ها پیش، تو سال ۱۹۴۵، تو انگلیس، همه‌ی آدم‌های نازنین فقیر بودند، حالا گیرم با چند تا استثناء. خیابان‌ شهرها را ردیف به ردیف ساختمان‌هایی گرفته بودند که کتره‌ای تعمیر شده یا همین‌طور به امان خدا ول شده بودند، جاهایی که بمب خورده بود پر از قلوه سنگ بود، خانه‌ها انگاری دندان‌های غول‌آسایی باشند که پوسیدگی حسابی به خدمت‌شان رسیده و تا فیها خالدون‌شان را سوراخ کرده باشد. بعضی خانه‌ها که بمب از شرمندگی‌شان درآمده بود، مثل خرابه‌ی کاخ‌های باستانی شده بودند، فقط با این تفاوت که از نزدیک کاغذدیواری بعضی دیوارهای کاملاً معمولی معلوم بود، اتاق روی اتاق، انگار روی صحنه، بدون دیوار چهارم؛ بعضی وقت‌ها هم زنجیر سیفونی توی چشم می‌زد، آویزان از ناکجا، از سقف طبقه‌ی چهارم یا پنجم؛ بیشتر راه‌پله‌ها سر جاشان مانده بودند، مثل یک فرم هنری جدید، همین‌طور رو به بالا و بالا، رو به مقصدی نامعلوم که انتظارات نابه‌جایی را برای چشم دل دامن می‌زدند. همه‌ی آدم‌های نازنین فقیر بودند؛ دست‌کم، این اصل متعارف بود که، بهترین پولدارها در درون‌شان فقیر بودند. مطلقاً هیچ فایده‌ای نداشت در مورد این صحنه‌ها عزا گرفت، چون مثل این می‌بود که آدم برای گراند کانیون یا چیزی مثل این عزا بگیرد که منشأ وجودش خارج از فهم آدمی است. مردم عادت کرده بودند حس عزاشان در مورد چیزهای دیگر را آرام کنند، مثلاً آب‌وهوا یا اخبار، یا ساختمان آلبرت مموریال که از هر بمبی، از اولی تا آخری، در امان مانده بود، آخ هم نگفته بود.