کتاب همسایه آقا شهلا پناهی لادانی نشر انتشارات شهید کاظمی

پله‌ها را یکی در میان پایین می‌آمدم. نزدیک بود توی پاگرد طبقۀ اول زمین بخورم که دستم را به نرده‌ها گرفتم و زیر لب کلی غُر زدم که چرا خانۀ ما نباید آسانسور داشته باشد و از آن بدتر چرا آپارتمان ما باید در طبقۀ چهارم باشد. به پارکینگ که رسیدم، دیگر نفس نداشتم. ‌کمی به دیوار تکیه دادم. دستی روی جیب سارافون‌ام کشیدم و کلید در انباری را بیرون آوردم. با اینکه می‌دانستم سوسک نداریم؛ اما باز هم برای اطمینان لبۀ لباسم را بالا گرفتم. داشتم روی زمین چشم می‌چرخاندم چیزی نباشد که صدای باز شدن در حیاط، حواسم را به‌هم زد و بعدش هم ماشین همسایه مثل بچه‌های بی‌حال که بعد یک بازی حسابی از یک شیب پایین می‌آیند، از شیب آمد و درست جلوی در انباری واحد خودشان ایستاد. کلید را توی قفل انباری چرخاندم و به نشانۀ ادب با خانم همسایه که با کلی خرید از ماشین پیاده شده بود، سلام و علیک کردم. بعد تعارف کردم که: «بیایم کمک؟» ولی ایشان قبول نکرد. راستش ته دل خودم هم حال این همه پله بالا رفتن و برگشتن را نداشتم. برای همین با یک لبخند ایشان را تا خروجی پارکینگ همراهی کردم. در مثل همیشه با یک هُل کوچک باز شد. دست روی دیوار کشیدم و کلید برق را فشار دادم. چراغ که روشن شد دستی روی موتور علی کشیدم و گفتم: «داداش‌جان! کی می‌آیی موتورت رو از گوشۀ انباری برداری؟» بعد هم با غرور، بغضم را قورت دادم و گفتم: «پیش خودت نمی‌گی موتور به این خوشگلی و گرونی حیفه گوشه انباری بمونه؟» از موتور یکی دو قدم فاصله گرفتم. فرش کف انباری یک گوشه لوله شده بود. از ریشه‌های لچکی آویزانش مشخص بود چشم به راه است تا علی بیاید پهنش کند. همین کف و دوباره بساط هیئت را راه بیندازد. دستی رویش کشیدم و ملحفه‌ای را که کنار رفته بود، کشیدم روی سر فرش و توی دلم گفتم: «صبوری کن صبوری!» - از متن کتاب -