کتاب چه چیزی شما را هدایت می کند؟ الن یاشینسکی چوت نشر یاسین قاسمی‌بجد

من تک‌فرزند هستم و بدون داشتن خانواده یا گروه اجتماعی پرجمعیتی در اطرافم بزرگ شدم. تجربه‌ای که نشان می‌دهد من در خانواده‌ام چه احساسی داشتم، تنها نشستن در صندلی عقب ماشین خانوادگی‌مان درحالی‌که والدینم در صندلی‌های جلو با یکدیگر تعامل داشتند. من خودم را دختر کوچکی می‌دانستم که در صندلی عقب تنهاست. این به معنای غمگین بودن یا تنهایی نبود. این فقط تجربه زندگی من بود. وقتی بزرگ شدم، انگیزه قوی‌ای برای ارتباط با مردم داشتم و دوستان زیادی پیدا کردم. با خانواده دوستانم وقت گذراندم و متوجه شدم که آن‌ها با من متفاوت هستند. آن‌ها تعاملی، پر سروصداتر و قوی‌تر بودند. آن‌ها افراد بیشتری هم داشتند. من شدیداً به این گروه‌های پر سروصدا و درگیر از مردم و نحوه شکل‌گیری شخصیت افراد این نوع از خانواده‌ها علاقه داشتم. آن علایق و مشاهدات دوران کودکی بخشی از چیزی بود که درنهایت مرا به کار اجتماعی و تدریس سوق داد. در دانشکده مددکاری اجتماعی دانشگاه میشیگان، به مددکاران اجتماعی تازه‌کار نحوه برخورد با خانواده‌ها را آموزش دادم. برای نشان دادن اینکه چگونه پویایی خانواده (شخصیت) ما را شکل داده است، از تجربیات خودم در خودروی خانوادگی‌ام استفاده کردم. چهار صندلی جلوی اتاق گذاشتم که نشان‌دهنده یک ماشین بود و روی صندلی عقب نشستم. من پدر و مادرم را در صندلی جلو توصیف کردم و از شاگردانم پرسیدم که فکر کنند من به آن زمان برگشته‌ام و چگونه این مسائل توانسته‌اند دیدگاه من نسبت به خودم و جهان را شکل دهند. آموزش این مفهوم در ابتدای کلاس راهی را به دانش‌آموزانم نشان داد تا تصور کنند که چگونه می‌توانند برای خانواده‌هایی که ممکن است روی آن‌ها کار کنند مفید باشند. همچنین به آن‌ها کمک کرد تا گذشته خود را درک کنند و از آنچه در خودروی‌شان در مورد خود یاد گرفته‌اند آگاه شوند، که برای هر کسی که با خانواده کار خواهد کرد دانش ارزشمندی است. بسیاری از شاگردانم به من می‌گفتند: «خدایا، به محض اینکه کلاس شما را ترک کردم به مامانم زنگ زدم» یا «فقط مجبور شدم به برادرم زنگ بزنم تا در مورد این موضوع صحبت کنم.» لحظات «آها! پس این‌طور بوده» زیادی برای شاگردانم فراهم کرد. - از متن کتاب -