کتاب ماه نو و مرغان آواره نشر ثالث

بچه‌ها در کناره‌ی دریای جهان‌های بی‌پایان دیدار می‌کنند. آسمان ِ بی‌کرانه بالای سرشان آرام است و آب بی‌آرام، خروشان. بچه‌ها، با فریادها و پای‌کوبی‌شان در کناره‌ی جهان‌های بی‌پایان جمع شده‌اند. با شن خانه می‌سازند و با گوش‌ماهی‌های خالی بازی می‌کنند. از برگ‌های پژمرده قایق می‌سازند و با لبخند آن‌ها را به دریای پهناور می‌سپارند. بچه‌ها در کناره‌ی دریای جهان‌ها بازی می‌کنند. نه شناکردن بلدند و نه تور انداختن. صیادها برای صید مروارید به عمق آب می‌روند، بازرگان‌ها در کشتی‌هاشان بادبان می‌کشند، اما بچه‌ها سنگریزه جمع می‌کنند و دوباره آن‌ها را پراکنده می‌کنند. آن‌ها نه به دنبال گنج‌های پنهان‌اند و نه تور انداختن بلدند. دریا با خنده خیزاب برمی‌دارد، و لبخند دریا کنار رنگ می‌بازد. موج‌های مرگبار برای بچه‌ها ترانه‌های بی‌معنا می‌خوانند، حتا مثل مادری که گهواره‌ی بچه‌اش را تکان می‌دهد. دریا با بچه‌ها بازی می‌کند و لبخند دریاکنار رنگ می‌بازد. بچه‌ها در کناره‌ی دریای جهان‌های بی‌پایان دیدار می‌کنند. توفان در آسمان ِ بی‌راه می‌گردد و کشتی‌ها در آب ِ بی‌مسیر می‌شکنند، آن‌جا مرگ هست و بچه‌ها بازی می‌کنند. کناره‌ی دریای جهان‌های بی‌پایان وعده‌گاه بزرگ بچه‌هاست.