کتاب دست فروش در دادگاه آناتول فرانس نشر افکار

ژان مارتو گفت: «یک قاضی می تواند خوب باشد، چون همه آدم ها بدذات نیستند. قانون نمی تواند خوب باشد، چون مادون همه ایده های حاوی خوبی و محبت است... حقوقدان ها آن را به دقت ایجاد و خشن رها کرده اند. به خاطر همین درنده خویی اش است که باید به آن احترام گذاشت و محترم شمرد. افراد عادت کرده اند که خداوندگان شریر را بپرستند و آنچه برایشان ترسناک نباشد، نزدشان محترم نیست. طرفین دعوا به عادلانه بودن قوانین اعتقاد دارند. اصول اخلاقی شان مانند قضات است و مانند آنها فکر می کنند که یک عمل مجازات شده عملی قابل مجازات شدن است.... قوانین عادلانه وجود دارند. اما قانونی که برای دفاع اجتماع به وجود آمده، در روحش از این جامعه نمی تواند منصفانه تر باشد. تا زمانی که جامعه بر بی عدالتی بنا شده است، قوانین نقش دفاع و حمایت از بی عدالتی را خواهند داشت. و این قوانین زمانی بیشتر قابل احترام خواهند بود که بیشتر ناعادلانه باشند. توجه کنید که قوانین قدیمی برای اکثر افراد، بی انصافی حال حاضر را و نشان نمی دهد، بلکه بی انصافی گذشته را نشان می دهد : که بیشتر دشوار و خشن بوده است. این قوانین یادبودهای زمان های ناخوشایند است که در زمان های ملایم تر همچنان باقی مانده است.... قانون مرده است. قضات زنده اند و برتری قاضی بر قانون یک امتیاز بزرگ محسوب می شود. متأسفانه از این برتری کمتر استفاده می شود. معمولا خود قاضی، مرده تر، سردتر و بی احساس تر از متنی که اعمال می کند، به نظر می آید. اونه دنبال انسانیت است و نه اصلا رحمی دارد. در این دسته، هر نوع دلسوزی انسانی، خفه شده است. من اینجا فقط از قضات شریف صحبت می کنم .»