کتاب 100 پرسش و پاسخ دربارۀ اُتیسم نشر انتشارات دانشگاه شهید بهشتی

واژۀ اُتیسم به مجموعه‌ای از اختلالات تحولی اشاره دارد که بر مغز اثر می‌گذارند. این اختلال مغزی تواناییِ فرد را برای گفت‌وشنود، برقراری رابطه با اطرافیان و پاسخ‌گوییِ مناسب به جهانِ خارج تحت تأثیر قرار می‌دهد. افرادِ مبتلا به اُتیسم معمولاً رفتارها یا علایق تکراری و الگوهای فکریِ انعطاف‌ناپذیر دارند. شدت اُتیسم بسیار متغیر است. برخی از این افراد ممکن است علاوه‌بر تکلم و هوش بی‌نقص، کارکرد نسبتاً بالایی داشته باشند. برخی دیگر، نقص‌های شناختی و تأخیرهای زبانیِ وخیم دارند و برخی از آنها هرگز صحبت نمی‌کنند. یک نوزاد مبتلا به اُتیسم ممکن است از تماس چشمی اجتناب کند، ناشنوا به‌نظر برسد و به‌شکل پیش‌بینی‌ناپذیر، تحول زبان و مهارت‌های اجتماعی در وی متوقف شود. گزارش شده است که تقریباً بیست درصد از کودکانِ اُتیستیک، این نوع از واپس‌رویِ عصب‌شناختی را تجربه می‌کنند.