به رسم «حقیقت» و «زیبایی»
(زندگی و شعر اسماعیل خوئی)

این عبارت فلسفی همواره تکه کلام خوئی در گفتگوهایش بود. و اما: پاییز ۱۳۵۱ بود که من از پی نبرد ابلهانه میان باسوادی و بی‌سوادی، به دوره شبانه دانشگاه تربیت معلم (دانشسرای عالی) راه یافتم، با ذهن و زبانی نه‌چندان فراهم و آموخته در قلمروی شعر و ادبیات؛ که بی‌هیچ دانستگی‌ای به کلاس درس منطق دکتر اسماعیل خوئی راه پیدا کردم. تا آن زمان، چهره و شعر خوئی چندان برایم روشن و به هنگام نبود. چندی نگذشت، استاد با برپایی «شعر دوشنبه‌ها» مرا و دیگرانی (ازجمله علی‌اصغر عطاءاللهی) که مشتاق شعر و فلسفه بودیم را به خود پذیرفت و این راهیابی به دنیای وی، برای من و انبوه مشتاقان دیگر جذابیت‌های فراوانی به همراه داشت. ارتباط و رفاقت و شاگردی به زودی به مرزهای دوستی، برپایی شب‌های شعر و شب‌زنده‌داری کشید. دو سالی نگذشته بود که خوئی را به جرم استاد «نامطلوب» بودن از دانشگاه به «مؤسسه تحقیقات و برنامه‌ریزی آموزشی» تبعید کردند، اما در آن‌جا هم بساط شعر و گفت‌وشنودها به گونه دیگری ادامه پیدا کرد. چندی نگذشت که من هم به‌عنوان کتابدار به زیرمجموعه همان مؤسسه در «مرکز مدارک علمی ایران» راه یافتم و تا آغاز دهه شصت، همچنان با استاد در ارتباط و همنوایی بوده‌ام.