افسانۀ «تریستان و ایزوت» که حدود صد سال پس از منظومۀ «ویس و رامین» فخرالدین اسعد گرگانی سروده شده، از شاهکارهای ادبیات عاشقانۀ قرون وسطا در اروپا محسوب میشود. این افسانه ظاهرا ابتدا به صورت روایتی شفاهی در میان تروبادورها رایج بوده است. این اثر نخستین بار در سال 1334 به قلم پرویز ناتل خانلری – نویسنده، شاعر و منتقد ادبی – از روی متن بازنویسی شدۀ ژوزف بدیه فرانسوی به فارسی ترجمه شد. بدیه از متخصصان ادبیات قرون وسطا بود که با استفاده از متون پیشین و با بهرهگیری از ذوق و تخیل خود به بازنویسی «تریستان و ایزوت» به زبان فرانسه پرداخت.