کتاب رمان بلندی های بادگیر نشر نی

خطر (لو رفتن داستان) اسپویل !!! هیتکلیف شخصیت اصلی داستان، هم ضدقهرمان و با کمال احترام به نظر مخاطبین، هم قهرمان داستانه. بین دو خانواده اشرافی که در دو سوی یک منطقه زندگی میکنن، در خانواده ارنشاو پدر خانواده در سفری یک پسر تنها و درمانده را در طی سفری که داشته، پیدا میکنه و بهش پناه میده. روند زندگی در خانواده های اعیان اون زمان (البته چه بسا هنوز هم چنین هست) طوری بوده که شخصی خارجی اگر‌ وارد خانواده میشد، با سرکوب شدید اعضای خانواده روبه‌رو میشد. اگرچه اینجا پدر‌ و مادر خانواده انسان های بزرگی هستن اما پس مرگ اون‌ها، شخصیت هیتکلیف با سرخوردگی و سرکوب شدیدتری روبه‌رو میشه و عشق بی پایانش به کاترین کم کم شکل میگیره. این شخصیت در واقع بین دو خانواده قرار هست درست مثل باد و طوفان به این بلندی ها (بلندی ها استعاره‌ای از خانواده هست -‌اگرچه در این داستان بلندی‌های بادیگر نام محل سکونت خانواده ارنشاو هاست-) برخورد کنه. کاترین به ادگار ازدواج میکنه و مدتی هیتکلیف پیداش‌نمیشه. اون موفق میشه و به وضع مالی خوبی میرسه. حالا وقت انتقام از تمام این بلندی‌هاست. چیزی‌که قبلا یک نسیم خنک بود، قراره طوفان بشه و هرچیزی که سرراهشه رو خراب کنه. بخاطر‌ چی؟ پاسخش در‌ جمله پایانی کتاب نهفته است: (چطور‌ خفتگان خاک آرام خوابگردهای بیقراری هستند) این خاک یعنی اساس، چیزی آرام و ایستا و پایدار در نظر گرفته میشه. اما چرا شخصیت ها نمود پیدا میکنن؟ اینجا با بزرگترین مفهوم تاریخ بشریت، یعنی ( عشق )‌ رو به رو میشیم.جایی که هیتکلیف رو ما حتی انسان نمیدونیم از بس همه آدم‌هارو زجر و عذاب میده، اما در نهایت ما میبخشیمش، تنها به یک دلیل: عشق عشق در نظر امیلی برونته نویسنده این کتاب، و در‌واقع اصلا در نظر بسیاری از هنرمندان، چیزی فراتر از کلیشه و رسیدن به معشوقه. درواقع عشق، زجر و عذابی هست که ما در راهش یا میبینیم یا میدیم. درواقع برای عشق، هرگز هیچ خط قرمزی موجود نیست. هیتکلیف بعد از برگشت، با خواهر ادگار ازدواج میکنه که البته هیچ علاقه ای بهش نداره، تنها برای انتقام. و همینطور بعد ها سر فرزند ادگار هم چنین کاری میکنه. باز برای انتقام. تا جایی که ما میبینیم تمام شخصیت ها ازش عاصی هستن. این شخص به دلیل همون آموزشی که در کودکی‌ ندیده و سرکوب و توسری خوردن هایی که از اطرافیانش بهش زدن، درواقع برای زندگیش، راهی بجز انتقام نمیبینه. برای همینه که تمام شخصیت هارو عذاب میده. عشق برای اون چیزی هست که هرگز قرار نیست بهش برسه اما حالا که قرار نیست برسه، باید سر دیگران تلافی کنه. در پایان کتاب، نویسنده این شخصیت یعنی هیتکلیف رو تقدیس میکنه. مرگ با نیشخند و نگاهی نافذ، چیزی است که این شخصیت باهاش تمام عمرش زندگی کرده و حالا مرده. نیشخند به بلندی ها، به خود زندگی، و نگاهی به افق... امیلی برونته در جمله پایانی کتاب که اشاره کردم، به بیقراری خفتگان اشاره میکنه. این بیقراری چیزی جز عشق نیست و هرگز نمیتونه باشه. به عقیده نویسنده، عشق ماهیت اصلی انسان هاست. این عشق میتونه مثل عشق ادگار به کاتی، خالص و ازخودگذشتگی باشه. و میتونه مثل عشق هیتکلیف سراسر زجر و عذاب هم به خود و هم به دیگران باشه.اینجا ما با تقدیس مفهوم عشق سرکار داریم. در‌کل این کتاب شاید عاشقانه‌ترین رمان در ستایش عشق باشه. ممنون که خوندین.

ضمن احترام به طرفدارانش، اصلا نتونستم باهاش ارتباط برقرار کنم. خیلی سعی کردم اما فقط تا فصل ۱۶ بخش دوم (تقریبا آخرهاش)، دوام آوردم. نه تنها سراسر تلخی و بدبختی بود و دوتا لحظه خوب توی داستان نداشت تا تعادل بین شادی و غم برقرار بشه، بلکه باورپذیر هم نبود چون بعید می دونم همچین آدمایی واقعا وجود داشته باشن. موجود ظالمی به اسم هیتکلیف، هر کار دلش می خواست میکرد (اعم از توهین و کتک) و هیچکس حتی یه بار هم سعی نکرد با قانون یا با زور بشوندش سر جاش؛ فقط زنش یه کم جیگر داشت که تونست فرار کنه. دخترهای ساده لوح و زودباوری هم مثل کاتی و خواهر ادگار بودن که با وجود این همه تابلو بازی هیتکلیف در بیان احساساتش (هم با اکراه با مردم حرف میزد، هم بیشتر دستور می داد تا خواهش، هم مشخص بود که گوش کردن به دستورش، فرجام خوبی نداره) بازم به حرفش گوش می دادن. کاتی دلش به حال پسرعمه مریضش سوخته بود؛ در حالی که اون بچه ننر فقط به راحتی خودش فکر میکرد و برای جلب توجه، آه و ناله راه می انداخت. فقط به خاطر دلسوزی برای موجودی که معلومه به کسی جز خودش فکر نمیکنه، هی رفت دیدنش و آخر هم خودش رو بدبخت کرد. نیمه دوم کتاب هم نسبت به نیمه اول، نثر روان تری داره و از زیاده گویی های نیمه اول خبری نیست؛ پس احتمالا اصلاحات شارلوت برونته [=اصلاحاتی که خواهر نویسنده روی این کتاب انجام داد] بیشتر در نیمه دوم کتاب بوده. دارم از خودم می پرسم که چطور تا همینقدر از کتابی خوندم که هم فقط تلخی داشت، هم باورپذیر نبود! والا من توصیفاتی هم به اون صورت ندیدم؛ چه در ظاهر شخصیت ها و چه در محیط.

من این کتاب رو حدود ۸ سال پیش مطالعه کردم و هنوز که هنوزه بهترین رمانی هست که خوندم. گاهی میگم کاشکی از ذهنم پاک میشد و دوباره میتونستم از نو بخونمش. درسته کتاب در ابتدا و اواسط تا حدودی ممکنه خسته کننده و حتی پر از غم به نظر بیاد؛ ولی ارزش تموم کردنش رو داره. جزو کتاباییه که وقتی تموم میکنین خوشحالین که خوندینش و احساس میکنین واقعا با کاراکترها زندگی کردین. در پاسخ به دوستانیکه گفتن شخصیت پردازی ها غیر واقعی هست، شاید بهتره که یکم با نحوه زندگی و ارتباطات رایج اون سال ها آشنایی پیدا بشه. اونقدر عجیب نیست که در اون سال ها، مردی دست روی سایرین بلند کنه. مقبول نیست ولی عجیبم نیست. رفتارهای کاملا سرد هیث کلیف با توجه به سابقه کودکی و اصلیتش قابل پیش بینیه و دلبستگی کاترین به اون هم، بخش زیادیش برمیگرده به مدت زمان طولانی که کنارهم زندگی کردن و کاترین با وجود بخش سرد و بی روح هیثکلیف، ویژگی هایی توی اون دید که توی ادمای یکنواخت اطرافش نمیتونست پیدا کنه. ببخشید نظرم طولانی شد. امیدوارم به درد بخوره.

کتابی سراسر تلخی! باورم نمیشه...واقعا منطق کتاب بر چه اساسی بوده؟ آدم ثروتمند و نسبتا باهوشی مثل ادگار که از روحیات بد و زشت و کینه ای هیتکلیف خبر داشته، چرا مثل اقای هیتکلیف اون خونه رو نذاشت اجاره و خودش و خانوادشو قبل اینکه سر و کله اون اقا پیدا بشه نبرد یه جای دیگه؟ اصلا اینم به درک! فرض بر اینکه با هیتکلیف زیاد آشنایی نداشته، ولی بعد مرگ همسرش و دیدن ابعاد تاریک شخصیت هیتکلیف چرا با دخترش کاتی نرفتن یه جای دیگه؟ چرا اجازه داد لینتن و کاتی حتی همو ببینن؟؟! چرا کارای ارث و میراث رو قبل اینکه بیوفته بمیره انجام نداد؟ کاتی بظاهر فهمیده، نفهمید ناله های لینتن بیشترش الکیه و خودنمایی؟‌نفهمید این پسر تماما خودخواه و خود دوست و ضعیفه؟ به چی این پسر ضعیف دل بسته بود؟؟ الن چرا هیچی بهش نمیگفت درباره ضعفش؟ واقعا احمقانس درکل واقعا کتاب سیاهی بود و من اصلا امیلی رو در حد شارلوت نمیدونم

Sky

۱۳۹۹-۰۴-۰۶

4

من همین الان خواندن نسخه ی چاپی را تمام کردم و هنوز از حس و حال کتاب در نیامده ام. اول از همه بگویم که کتاب به خاطر داستان خاصش هر کسی را جذب نمی کند؛ خوانندگان این کتاب معمولا یا کتاب را دوست دارند و لذت می برند، یا از آن خوششان نمی‌ آید و نمی‌ توانند با آن ارتباط برقرار کنند. برای همین هم بهتر است که حداقل نمونه ی کتاب را بخوانید.( البته اگر فقط شامل سخن مترجم یا مقدمه ای بی ربط به داستان نبود?) از نظر من کتاب سرشار بود از حس انتقام و نفرت، و البته عشقی عجیب و جنون آمیز ، و هر از گاهی صحنه های نسبتا زیبا که کمی از تلخی ها می کاهید. در کل، کتاب و شیوه ی تعریف داستان را از زبان خانم خدمتکار دوست داشتم و به نظرم امیلی برونته نویسنده ی قدرتمندی بوده که توانسته است اینگونه شخصیت ها را شکل دهد و داستان را بسازد.

کتاب بسیار زیبایی بود و خوندنش بسیار لذت بخش و نخوندنش ضرر بزرگیه و در جواب اون دوستی که گفته بودند تعادل بین خوبی ها و بدی ها برقرار نبود باید بگم که نه تنها در طول داستان زیبایی ها و خوشی های زیادی وجود داشت بلکه در قسمت آخر تنها عشق و لذت بود. این داستان بسیار طبیعی و باور پذیر بود و واقعا انسان های شرور تر از هیتکلف هم در زندگی میبینیم در کل کتاب محشری بود. فقط لطفا تا آخر کتاب رو نخوندید دربارش نظر ندید‌.

اگر هدف کسی از مطالعه صرفا سرگرمی باشه این کتاب داستان نسبتا زیبا وهیجان انگیزی داره. ولی اگر هدف از مطالعه یادگیری، اشنا شدن با اندیشه ی جدید یا طرز فکر نو یا خلاصه اینکه تهش بگی چی بهم اضافه شد باشه با توجه به اینکه حجم این کتاب نسبتا هم زیاده ارزش نداره. این کتاب مث یک فیلم خوش ساخت ولی صرفا هیجانیه که تا تموم میشه میگی خب چی بهم اضافه شد؟تقریبا هیچ. کتابی که از اول تا اخر با اتفاقات جالب همراه با افت و خیز و شادی و غم . البته کمی هم دستخوش اطناب ممل شده و بدون اینکه نیاز باشه بعضی جاها طولانی شده.

من دو بار این کتابو خوندم?... داستانیست عاشقانه همراه با انتقام...بار اول بسیار دوست داشتم ولی بار دوم به این انتقاد دارم مگه میشه خانواده معروف و پولداری به نام لینتن، با کسی در ارتباط نباشن به جز خانواده ای که در داستان بهش اشاره شده!!! و همین ارتباط نداشتن، تبعات جبران ناپذیری برای فرزندان خانواده به همراه داره... و زیباترین جملش اینه: چجور میشه تصور کرد خفته های این خاک آرام،،، خواب زده هایی بی قرارند. کل کتاب رو برات با این جمله تداعی میکنه... در کل کتابی بسیار زیبا با متنی روان هست که به من واقعا حس تنفر و شاید کمی ترس رو از شخصیت اصلی داستان به خوبی منتقل کرد.

این رمان رو چند سال پیش خوندم، یادمه همیشه با خودم فک میکردم چرا اینهمه توصیف و شاخ و برگ تو رمانها هست خب یه راست داستان رو بگین آدم رو جون به لب نکنین، وقتی این کتاب رو خوندم تازه به اهمیت توصیف و پرداختن به حالات شخصیتها پی بردم، داستان همش داره قصه میگه بدون اینکه خیلی دور و بر یا احساسات و درونیات افراد رو توصیف کنه، انقدر میگه که آدم کف میکنه، گرچه اتفاقها به نسبت رمان کلاسیک، نو هستن ولی واقعا دلم یه توصیف خواست که یکم مغز داغ کرده ام کندتر پیش بره وسط اینهمه داستان گویی. در کل یه رمان کلاسیکه دیگه ...

کتاب خیلی خوبی بود. اوایل برام جذاب و دل انگیز بود، یه قسمت هایی تو داستان که پیش میریم، شاید در نگاه اول تماما بحث کینه و انتقام باشه، ولی در انتها خیلی خوب نویسنده تونست کتاب جمع کنه. و یه چیز دیگه هم اینکه درست میگن با محبت خارها گل می شوند. شاید در نگاه اول همه ما تو زندگیمون افرادی مانند هیرتن وجود واشه باشن که سهوا یا عمدا بخاطر خیلی چیزها اونهارو مورد تمسخر و تحقیر خودمون قرار میدیم، در صورتی که لایق اون نیستن و لایق بهترین ها هستند. گاهی باید به خودمون هم نگاهی بندازیم و ببینیم ما چه میزان مقصر بودیم