معرفی، خرید و دانلود کتاب رباعیات شیرین خیام

با اهل خِرَد باش که اصل تن تو گردی و نسیمی و غباری و دمی است یا: آهی که سحرگاه کشد رندی مست از طاعت زاهدان سالوس به است در فلسفۀ خیام، خوش بودن و دم را غنیمت شمردن با نفی دنیا نشان داده می‌شود. شعر او پند می‌دهد که مبادا به قدرت و زیبایی و توانمندی‌هایت بنازی که هیچ چیز در دنیا قابل اعتماد نیست، تو عاقبت کوزه‌ای خواهی شد و به دست کودکی خواهی افتاد؛ اما اگر از دنیا قطع امید کنی، دیگر دلیلی برای ناراحتی وجود نخواهد داشت. مرگ بخشی از زندگی انسانی است که خداوند در جهان تدبیر کرده است و خود می‌فرماید: «کلُ شیءٍ هالک الّا وجهَه» یعنی: هر چیزی میراست جز وجه خدا. و خداوند متعال کسانی را که در راه او شهید می‌شوند، نمی‌میراند بلکه آنها را نزد خود زنده نگه می‌دارد و به آنها روزی می‌دهد. البته کسانی هم هستند که باقی‌اند و مقامشان از شهدا بالاتر است: «العُلَماءُ باقون.» یعنی: دانشمندان باقی‌اند و «مِدادُ العلما اَفضلُ مِن دماء الشهداء» مرکب دانشمندان برتر از خون شهیدان است. این توجّه‌های حکیمانۀ خیام نیز باعث می‌شود که پس از خواندن اشعارش، دوست داشته باشیم هرچه بیشتر قدر لحظه‌هایمان را بدانیم و درک کنیم که با رفتن ما، فرصت ما هم به پایان خواهد رسید: گر یک نفست ز زندگانی گذرد مگذار که جز به شادمانی گذرد امّا این شادمانی که خیام توصیه می‌کند آن الکی خوش بودن‌های روزمرّه نیست. و اصلاً آیا اگر اندیشۀ خیام در این خلاصه می‌شد که تنها باید بخوریم و بنوشیم و خوش باشیم و... آیا این اندیشه‌ای است که بتواند هزارسال باقی بماند؟ و آیا اصلاً لزومی دارد که حتماً یک آدم بزرگ، یک حکیم، فیلسوف، ریاضی‌دان و... این حرف را بزند؟