کتاب دوکه و رنج نشر انتشارات مناره

سعادت و نیل به رستگاری از دیرباز مورد توجه تمامی مکاتب دینی بوده است. در این میان، موضوع رنج به عنوان اصلی اساسی در زندگی حال و بعدی مورد بررسی قرار می­گیرد. آئین بودایی (با تکیه بر داستان­های جاتکه) که مکتبی عمل­گرا معرفی می­شود، در رابطه با رنج و آثارش هیچ نگاه مثبتی ارائه نمی­دهد و عامل اصلی آن را جهل در گذشته یا حال آدمی می­داند که برای درمان و رهـایی از آن راه­های هشتگانه توصیه می­شود. اما در آثار مولانا، رنج آثار مثبتی همچون: تکامل، رستگاری، پاکی از گناه، تقویت ایمان و... و نیز آثار منفی­ای چون: رسیدن به غم و اندوه، افسردگی، افول از مراتب ایمانی و اعتقادی و غیره دارد. مولانا به شیوه‌های مختلفی کوشیده تا عوامل درد و رنج را به مخاطب معرفی نماید اما همه­ی این عوامل را می‌توان در فقدان شناخت در باب معرفت­شناسی، جهان­شناسی، خداشناسی و انسان­شناسی دانست. پژوهش حاضر بیان می­دارد که در جاتکه، رنج در مرکزیّت تمامی داستان­هایش قرار دارد. براساس همین داستان­ها رنج، مطلق و جزء ارکان اساسی جهان است اما از منظر مولانا در مثنوی، رنج امری درونی است که عامل رسیدن به اهدافی متعالی خواهد بود که برای هدایت­گری انسان بسیار مهم و گاهی ضروری است.