کتاب مارمولک سیاه نشر انتشارات چترنگ

بسم الله الرحمن الرحیم و در خدمت شما هستیم با سومین کتاب از نوشته های رانپو دونوی عزیزم. دوست دارم قبل از اینکه درباره کتاب حرف بزنم گریزی به یکی از انیمه های محبوبم به اسم Psycho-pass بزنم .صحبتم درباره کاراکتر بخصوصی به اسم ریکاکو اوریوئه(rikako oryo). دختری زیبا، مهربون با لبخندی دلنشین و ملیح که خیلی از دختران دبیرستان خصوصی دوست داشتن بهش نزدیک بشن و باهاش دوست بشن. حرف زدن با ریکاکو یه افتخار بود و اگر توجهش به تو جلب میشد قطعا آدم خوشبختی به حساب میومدی. اما آیا ریکاکو همونی بود که نشون میداد؟ اگه ما اون پوسته زیبا رو کنار می زدیم با دختری مجنون رو به رو میشدیم که برای رسیدن به مقاصدش از هر حربه ای استفاده میکنه و پشیزی برای دیگران یا احساساتشون قائل نیست. البته همه اینا تا وقتی بود که سروکله کوگامی پیدا نشده بود و القصه... چرا به ریکاکو اوریو گریز زدم؟ چه ربطی به داستان ما داره اصلا؟ گرفتی ما رو؟ بله شما رو گرفتم و میخوام از این تشابه حیرت انگیز حرف بزنم. مارمولک سیاه زنی فریبنده و مرموزه. اون بسیار زیباست، یه ملکه زیبایی که به راحتی دل هر مردی رو با پیچ و تاب بدن انعطاف پذیرش می بره ، اما تنها هنر اون رقصیدنه؟ نه خب این آخرین چیزیه که در این زن اهمیت پیدا میکنه. مارمولک سیاه یه سارق و قاتله ( اینو خودش اول داستان میگه پس فکر نکنید من چیزی لو دادم) و در بر خلاف خیلی از خانم های اطرافش هیچ ترسی نداره از اینکه دست به جنایت بزنه. اما هدف اون از این کارا چیه؟ آکیچی کاراگاه کارکشته ای که توی هیچ پرونده ای شکست نخورده هدف مارمولک سیاهه. اون در آتش شکست دادن این کاراگاه می سوزه و تصمیم میگره با یه تیر دو نشون بزنه. هم کاراگاه رو شکست بده هم یکی از بزرگترین سرقت های قرن رو انجام بده( حلا مستقیم توی کتاب اشاره نشده بود به این که سرقت قرنه من خودم دلم میخواد بگم شما هم بگید باشه) برای به سرانجام رسوندن این هدف اون باید با آکیچی بازی کنه و چی بهتر از اینکه با دست خودش اون رو به این بازی دعوت کنه؟ پ ن: به این کتاب چند امتیاز میدم؟ با اینکه خیلی هیجان انگیز بود اما بهش چهار و نیم میدم.بابت اینکه خیلی روندش تند بود امون نداد نفس راحت بکشیم( انگار سگ دنبالمون کرده بود توی متن کتاب) پ ن:مارمولک سیاه رسما دیوانه بود. از اون زنای که هم خوشگلی رو دارن هم عقل رو اما می زنه به سرشون و دست به کارای جنون آمیزی می زنن.دیگه آخرای کتاب شما وسواس این زن و کلکسیون عجیب غریبش رو می بینید و دود از کله تون بلند میشه. (هر چند من خیلی خوشم اومد چون برام تداعی گر انیمه محبوبم بود ) البته که باید بگم در ژاپن و ادبیات و حتی هنرهای بصری شون از این دست زنا زیادن و موفقیت با زنانی مثل ریکاکو و مارمولک سیاه همراهه.( زیبایی مجنون پسند ان) پ ن: رانپو دونو واقعا که! آخه نویسنده اینقدر از خود راضی! ولی نه خوشم اومد. اگر اتاق قرمز رو دیروز نخونده بودم ممکن بود از دیدن همچین حقه ای خیلی شگفت زده بشم و جا بخورم اما در عوض فقط خندیدم و به تکرار اون ایده افرین گفتم. پ ن: آکیچی واقعا کاراگاه قابلی بود. هی اون بدو هی مارمولک خانم بدو. یه جاهای واقعا درمونده میشد و نمی دونست باید با این زن چیکار کنه اما باز برتری هوشی با اون بود. دلم میخواست آخر کتاب بِکشمش یه گوشه، دست بزارم روی شونه اش و بپرسم: ( چه احساسی داری مرد؟) خب شاید اون لحظه بر خلاف ظاهر شیک و پیکش می زد زیر گریه و من واقعا باهاش همدردی می کردم در این صورت. پ ن: اون نیم ستاره ای که کم کردم بابت چی بود؟ گفتم روند کتاب خیلی تند بود و البته برای یک کتاب جنایی معمای مزیت به حساب میاد اما نه وقتی به کل تصورم رو از مکان و زمان حوادث و رویداد ها از دست می دم. پ ن: تشکر میکنم از اقای گودرزی عزیز، مترجم کتاب . به خوبی متن رو ترجمه کردن طوری که من بعد هر جا اسمشون رو ببینم بی معطلی کتاب ترجمه شده شون رو می خرم. ( شاید این علاقه ای که به کتاب های رانپو دونو پیدا کردم بخشیش به توانای ترجمه اقای گودرزی برگرده) پ ن: بازم این نکته رو یادآوری میکنم، کتابهای جنایی دیگه رو بهتره که با آثار رانپو دونو مقایسه نکنید. مثلا نیاید کتابای آگاتا کریستی رو مقایسه کنید با رانپو یا حتی کتاب های کانن دویل و اون یکی نویسنده که اسمش خاطرم نیست و خود رانپو طرفدارشه. چرا اینو میگم؟ در ژاپن خشونت یه امر رایجه . کسی از اون شگفت زده نمیشه و حتی خیلی وقتها از کنارش به سادگی رد میشن و این بر خلاف اون چیزیه که شما از این کشور توی ذهن تون دارید اما باید به عرض تون برسونم که اشتباه فکر می کردید. پس وقتی ما کتاب های جنایی شون رو می خونیم با قتل یا سرقت های تر تمیز و بی خون و خون ریزی طرف نیستیم. شما نباید شوکه بشید اگه یهو نویسنده در حال توصیف توده ی له شده ای که زمانی روده ی مقتول بوده. وقتی میاید سراغ این دست کتاب ها لطفا با سلام و صلوات تشریف بیارید و اگر فکر می کنید کشش درک یا هضم وقایعش رو ندارید وقتتون رو تلف نکنید. هر کی ازتون پرسید نظرتون راجه این کتاب چیه ارجاعش بدید من براش با رسم شکل کتاب رو توضیح میدم. پ ن: کتابای رانپو رو باید به ترتیب خاصی بخونیم؟ والا نمیدونم، خودمم آدمی نیستم ترتیب چیزی برام مهم باشه و حتی خیلی خوشحالم که شلخته خوندم کتاباش رو. پ ن: عکسی که استفاده کردم نه ریکاکو اوریوئه نه مارمولک سیاه. فقط چیزی که بیشترین نزدیکی و تشابه رو به این دو شخصیت مجنون اما زیبا داشت.

خیلی حوصله سربر بود. ابدا به درد دنبال کنندگان جدی ژانر معمایی نمیخوره و بیشتر یک داستان تعقیب و گریز مناسب نوجوانان هست. اینجا دیگه دوز فانتزی بودن خیلی بالاست. شخصا با داستانهایی که شخصیت ها به راه حل هایی مثل تغییر چهره و یا مهارتهای عجیب غریب زیاد متوسل میشن، چندان ارتباط برقرار نمیکنم و حوصله ام سرمیره

eli sh

۱۴۰۱-۰۳-۰۴

1

من كتاب اتاق قرمز از اين نويسنده رو خوندم و واقعا عالي وبكر بودن و شكار وتاريكي هم به صورت صوتي گوش دادم و خيلي اون فضاسازي و شخصيت پردازبش رو دوست داشتم وبا توجه به مطالعه هاي قبلي اين كتاب رو خوندم و واقعا نااميد شدم،سطح پايين وگاها كسل كننده،اصلا پيشنهادش نميدم،خصوصا براي اولين مطالعه از اين نويسنده

داستان کشش لازم را برای پایان رساندنش داشت اما به نظر من انتهای داستان احتیاج به توضیحات بیشتری داشت. البته غیر قابل باور بود که شخصیت های داستان با تغییر لباس می توانستند خود را جای دیگری جا بزنند و تغییر قیافه بدهند.

خیلی قیر قابل باور توی این داستان پلیسی مرتب می‌خونید که آدم ها با یه تعویض لباس یا ریش دیگه شناخته نمیشن طرف لباس یه نفر دیگه رو که بپوشه و با بالای طرف صحبت کنه نمیشناسنش

کتاب در سبک خودش جذابه،و به یک کتاب دیگه از نویسنده به اسم اتاق قرمز اشاره شده.ادبیات شرق خیلی کمتر شناخته شده ولی نویسنده ها و کتابهای خوب زیاد داره

به نظرم پیچ و خم های زیادی داشت و‌اینکخ حجم کتاب خوب بود نسبت به داستانش ولی می‌توانست بهتر باشد هرچند با این کتاب به ادبیات شرق علاقه مند نشدم

خوانندگان داستانهای معمایی و جنایی از خواندن این کتاب لذت خواهند برد چون توسط استادی در این سبک نوشته شده که اثرش برداشت یاتقلیدی از کار دیگران نیست.

moonshadow

۱۴۰۱-۱۱-۱۱

2

نسبت به بقیه کارای نویسنده خیلی ناامیدکننده بود. من اتاق قرمزو واسه داستان کوتاه و شکار و تاریکی رو واسه داستان بلند پیشنهاد میکنم

نسبت به کتاب شکار و تاریکی سطح پایینتری داره و بیشتر مناسب نوجوانهاست. به درد جنایی خوانهای حرفه ای نمیخوره.