کتاب صوتی هنر عشق ورزیدن نشر آوانامه

اریک فروم روانکاو و نویسنده سرشناش آلمانی در پیشگفتار کتاب پر مخاطب خود «هنر عشق ورزیدن» مخاطب را به این جمله از «پاراسلسوس» ارجاع می‌دهد: «کسی که هیچ نمی‌داند، به هیچ چیز عشق نمی‌ورزد. کسی که نمی‌تواند هیچ کاری بکند، هیچ نمی‌فهمد. کسی که هیچ نمی‌فهمد، بی‌ارزش است. اما او که می‌فهمد، عشق هم می‌ورزد، توجه هم می‌کند، می‌بیند... هر چه دانش بیشتری در چیزی ذاتی باشد، عشق، عظیم‌تر می‌شود... هر که تصور می‌کند همه‌ی میوه‌ها همان زمانی می‌رسند که توت‌فرنگی می‌رسد، از انگور هیج نمی‌داند.» وی در این کتاب به مقوله پر از رمز و راز عشق می‌پردازد. مفهومی جذاب و در عین حال مبهم که معمولا انسان در پیدا کردن ماهیت اصلی آن ناتوان است و در پی پاسخ به پرسش‌هایی مانند این که، آیا عشق تنها یک واکنش شیمیایی در مغز است یا کششی جسمانی، عشق پدیده‌ای است جادویی و.... هستند. اریک فروم در کتاب «هنر عشق ورزیدن» از چگونگی و چرایی عشق ورزیدن صحبت می‌کند و توضیح می‌دهد که عشق رویایی و رمانتیک، حسی است که وجود انسان در عالم واقع به آن گره خورده است و هستی انسان تنها با عشق واقعی است که معنا می‌شود. در واقع این روانشناس معروف پنجره جدیدی به روی عشق را برای انسان می‌گشاید و درک متفاوتی از عشق به انسان می‌دهد. برشی‌هایی از کتاب - عشق، نتیجه رضایتمندی جنسی نیست، بلکه خوشبختی جنسی، آگاهی از آن‌چه رفتار صحیح جنسی نامیده می‌شود و نتیجه عشق است. - اگر عشق، توانایی یک منش بالغ و ثمربخش باشد، پس در هر فرهنگ، توانایی عشق ورزیدن در زندگی به تاثیری که آن فرهنگ در منش فرد معمولی می‌گذارد بستگی دارد. - درست است که فرد خودخواه قادر نیست به دیگران عشق بورزد؛ ولی این هم درست است که او قادر نیست به خودش هم عشق بورزد. نویسنده‌ای جامعه‌شناس اریک فروم «روان‌کاو، جامعه‌شناس آمریکایی-آلمانی‌تبار، روان‌شناس اجتماعی بلندآوازه‌ی مکتب فرانکفورت و همچنین یک سوسیال دموکرات و از برجسته‌ترین فیلسوفان مکتب اومانیستی‌ست که در سال ۱۹۰۰ در امپراتوری آلمان دیده به جهان گشود. او در آثارش کوشید تا ارتباط متقابل روان‌شناسی و جامعه را شرح دهد و معتقد بود که با به‌کار بستن اصول روانکاوی، به عنوان علاج مشکلات و بیماری‌های فرهنگیِ بشر، می‌توان راهی به سوی تحقّق یک «جامعه‌ی معقول» و متعادل از لحاظ روانی یافت. وی تحصیلات خود را در دانشگاه‌های هیدلبرگ و مونیخ و انستیتو روانکاوی برلین ادامه داد. بعد از ظهور نازیسم در آلمان به ژنو رفت و سرانجام در سال ۱۹۳۴ به آمریکا مهاجرت کرد و تابعیت این کشور را پذیرفت و در دانشگاه کلمبیای نیویورک مشغول به فعالیت شد، سپس به مکزیک رفت و در دانشگاه مستقل ملی مکزیک کرسی روانکاوی را تأسیس کرد. وی در انتهای عمر خویش به سوئیس بازگشت و در سال ۱۹۸۰ درگذشت.