ما همچنان در اندوه از دست دادن عالمی فرهیخته، مجاهدی نستوه و سیاستورزی بزرگ از مکتب فکری و تربیتی امامخمینی هستیم که این روزها بیش از گذشته جای او را در گفتمان سیاسی و مدیریتی جمهوری اسلامی ایران بسی خالی میبینیم و بر این فقدان افسوس میخوریم؛ در اندوه رادمردی بزرگ که تلاشی درخور ستایش در حوزه شناخت اسلام و نقش دین در جامعه کرد و در عمل به جهادی طاقتفرسا در حاکم ساختن دین و شریعت در جامعه با همه وجود تن داد و در نگاه نافذ و دل دریایی خود به ایران اسلامی میاندیشید؛ ایرانی مستقل، یکپارچه، آباد، آزاد و سربلند، با مردمانی برخوردار از آسایش تن و جان؛ مردی که دغدغه امت بزرگ اسلامی را در دل داشت؛ امتی که در سایه اسلام زندگی برادرانه و سربلند داشته باشد و جهانی که همه انساها در آن زیستی انسانی داشته باشند؛ در اندوه آیتالله هاشمی رفسنجانی که اینک در آستانه سومین سال درگذشت اسفانگیز او هستیم. عالمی وارسته که خوشبختانه توفیق انتقال بخش عمده سرمایههای فکری و توان عملی خود را به جامعه یافت؛ سرمایهای که اینک میتوانیم از آن به «گفتمان هاشمی رفسنجانی» نام ببریم؛ گفتمانی راهگشا، سازنده و رو به جلو، و آنچه پیش روی خوانندگان گرامی است بخشی از همین گفتمان است .