کتاب اگر به خودم برگردم نشر اطراف

در ادبیات داستانی و ناداستان شاهد آثار زیادی هستیم که نویسنده با پرسه زنی در خیابان و ثبت رخدادهای روزمره‌ی شهری خواننده را با فضاها و تجربه‌های مختلفی آشنا می‌کند. در این سبک از آثار خواننده همراه نویسنده در پی کشف چیزهایی قرار می‌گیرد که تا قبل از آن به ذهنش خطور نمی‌کرد. کتاب اگر به خودم برگردم نوشته‌ی والریا لوئيزلی شامل ده جستار درباره‌ی پرسه در شهرهای مختلف است. این اثر را می‌توان نمونه‌ی خوبی برای مطالعه در زمینه‌ی جستار روایی دانست که اطلاعات جالبی درباره‌ی اتفاقات شهری و رخدادهای شهری به زبانی پویا و قابل تامل ارائه می‌کند.

درباره کتاب اگر به خودم برگردم

کتاب اگر به خودم برگردم نوشته‌ی والریا لوئيزلی نویسنده‌ی مکزیکی است که اولین بار در سال 2014 منتشر شد. این کتاب شامل 10 جستار درباره‌ی پرسه زنی در شهر است. نویسنده‌ی جوان و باانگیزه‌ی مکزیکی در مکان‌های مختلف، شهرهایی از سراسر دنیا که به آن‌ها سفر داشته به کنکاش و جست و جو پرداخته است. به همین دلیل ماجراهای جذابی از زندگی شهری یا به طور کلی بودن در جهان امروز به تصویر کشیده شده است. جستارهای این مجموعه با انتخاب ناشر و مترجم در کتاب نیامده است بلکه خود نویسنده آن‌ها را در کتابی با عنوان پیاده‌روها منتشر کرده است.

عناوین جستارهای کتاب به ترتیب «یک اتاق و نصفی»، «پرواز به خانه»، «مانیفست دوچرخه»، «مسیرهای جایگزین»، «سیمان»، «شهرهای پرلکنت»، «رلینگو: نقشه‌نگاری فضاهای خالی»، «بلیت برگشت»، «اتاق‌های دیگر» و «اقامتگاه دائمی» هستند. در هر کدام از این جستارها در مکان متفاوتی به وقوع می‌پیوندند. نویسنده تجربه‌های منحصربه‌فردی در ارائه‌ی جزئیات فضاها و مفاهیم مختلف در خلل پیاده‌روی‌های خود از شهر دارد. لوئيزلی در کتاب اگر به خودم برگردم، به شکلی متفاوت و مثال زدنی تفکرات انسان و نمود آن‌ها در جهان اطراف را به خواننده نشان می‌دهد. در این جستارها می‌توان دید که او چگونه دنیای درون و بیرون را با کلمات خود به یکدیگر گره میزند و جستارهایی از جنس تامل را با کنکاش‌ها و تفکرات عمیق خود به خواننده نشان می‌دهد.

جستارهای کتاب حاضر را می‌توان به عنوان نقشه‌ای ذهنی محسوب کرد که در آن‌ها نویسنده با نگاهی زیرکانه روایت‌های مختلفی از چهره‌ی شهر، هویت و چهره‌ی آدم‌ها در گذر زمان و حتی ناامیدی حاصل از دیدن انسان‌های مرده و زنده ترسیم می‌کند. لوئیزلی با پرسه زنی در شهرهای مختلف خواننده را نیز با خود همقدم می‌کند. این کتاب همچون سفری ست که شما را از نگاه فردی دیگر به کشورها، شهرها، خیابان‌ها، کوچه‌پس‌کوچه‌ها و فضاهای متروک دنیا و چشیدن طعم زندگی‌هایی مختلف دعوت می‌کند.

کتاب اگر به خودم برگردم را انتشارات اطراف با ترجمه‌ی کيوان سررشته منتشر کرده است و در اختیار علاقه‌مندان قرار داده است.

درباره والريا لوئيزلی نویسنده‌ی کتاب اگر به خودم برگردم

 والریا لوئيزلی ، نویسنده و جستارنویس مکزیکی متولد 1983 است. او در مکزیکوسیتی به دنیا آمده است و بعد از فارغ‌التحصیلی در رشته ی فلسفه از مکزیک به نیویورک نقل مکان کرد. او سال‌هاست که در ایالات متحده زندگی می‌کند و تحصیلات خود را در آمریکا ادامه داده است. او امروز در دانشگاه هوفسترای نیویورک استاد نگارش خلاق و ادبیات است، با گالری‌های هنری مختلف همکاری می‌کند و برای باله‌ی نیویورک لیبرتو می‌نویسد. لوئيزلی تجربه‌ی زندگی در کشورهای مختلف از جمله آفریقای جنوبی، کره‌ی جنوبی، هند، کاستاریکا، آمریکا، اسپانیا و فرانسه را دارد.

او در زمینه‌ی نوشتن آثار داستانی و غیرداستانی نویسنده‌ای جوان و خلاق است که بسیاری از آثارش نامزد یا برنده‌ی جوایز معتبر ادبی شده‌اند. بیشتر آثار لوئيزلی به بیش از بیست زبان دنیا ترجمه شده‌اند. سال ۲۰۱۴ بنیاد ملی کتاب آمریکا را یکی از پنج نویسنده‌ی مهم زیر سی ‌سال جهان معرفی کرد.

به گفته‌ی منتقدان و صاحب‌نظران این نویسنده با تسلط و آگاهی کافی و به رغم سن کم، نگاهی منحصر به فرد و درخور تامل دارد که پویایی و سرزندگی شیرینی به آثارش بخشیده است.

در بخشی از کتاب اگر به خودم برگردم می‌خوانیم

خاک خاک جذب می‌کند. حتما دلیلی علمی برایش وجود دارد ولی من هیچ تصوری ندارم که چی. کل خاک‌های دره‌ی مکزیکوسیتی هم جمع می‌شود در بخش گنجینه‌ی نقشه‌های شهر، انگار سرنوشت و مقصد طبیعی‌اش باشد. کتابخانه‌ای که چند سالی است به دلیلی نامعلوم رفته ساختمان خدمات ملی هواشناسی. آدم فکر می‌کند محلی که نقشه‌ها در آن منزلت و جایگاه خاصی دارند، یا حداقل آنجا دسته‌بندی و تعمیر می‌شوند، لابد فضایش کم‌وبیش بخش‌بندی شده است. ولی از این خبرها نیست. پیدا کردن مسیر در اینجا کار سختی است و با اینکه فضا محدود است امکان ندارد بتوانید از جایی که هستید مسیرتان را به ورودی ساختمان - یا اگر ساختمان مرکز مشخصی داشت، جایگاهتان را نسبت به آن مرکز پیدا کنید. وارد اتاق مرمت نقشه‌ها که بشوید دیگر نمی‌دانید راهرو ابزارآلات نقشه‌برداری کجاست؛ در بخش کوچک نقشه‌های اوایل قرن نوزدهم که باشید، جای نقشه‌های جدید آمریکای شمالی را گم می‌کنید.

نقشه‌ها، مثل ملافه‌های همیشه خیس، در راهروهایی بلند و باریک آویزان شده‌اند. اگر بخواهید نگاهشان کنید باید ماسک جراحی بزنید و دستکش دست کنید. دستیاران آنجا دانشجویان تاریخ یا جغرافی که می‌خواهند زودتر ۴۸۰ ساعت خدمات اجتماعی اجباری‌شان تمام شود به مراجعان کمک می‌کنند نقشه‌ها را بیاورند پایین و پهن کنند روی یکی از میزهای بزرگ نزدیک ورودی. برای بردنشان دو دست کم است؛ وزن سالیان کاغذ را سنگین کرده.

راهروهای کتابخانه می‌رسند به اتاق‌هایی کوچک که در آن‌ها نقشه‌ها بر حسب منطقه‌ی جغرافیایی یا دوره‌ی تاریخی دسته‌بندی شده‌اند. طبیعتا بخش مربوط به دوره‌ی دیکتاتوری پورفیریو ادیاز (۱۸۷۶ - ۱۹۱۰) منظم‌ترین بخش است و بهتر از همه‌ی بخش‌های دیگر طبقه بندی شده (شاید واقعا پوزیتیویسم میراثی برای مکزیکی‌ها باقی گذاشته). مسئول این بخش دو کتاب با ابعاد گالیوری - حداقل یک متر در نیم متر نشانم می‌دهد که در آن‌ها خط مرزی مکزیک و گواتمالا با دقیق‌ترین جزئیات رسم شده. وقتی مسئول بخش کتاب‌ها را از صندوق سنگینشان بیرون می‌آورد تابوت‌هایی از جنس چوب ماهون که کتاب‌ها را در آن می‌گذارند تا از نور و خاک در امان باشند میزان هیجانم با اندازه‌ی کتاب‌ها نسبت مساوی دارد.

ولی بعد از نگاهی سرسری متأسفانه این دو جلد کتاب که برحدود مرزی مکزیک و گواتمالا شهادت می‌دهند، بسیار ملال‌آور از آب درمی‌آیند: صفحه کاغذ سفید که خط آبی باریکی از وسطشان رد شده است، خطی که اینجا رودخانه‌ی سوچياته را نشان می‌دهد و این جا رودخانه‌ی اوسومایسنتا را؛ تعدادی هم حاشیه‌نویسی نامفهوم که احتمالا مشخص‌کننده‌ی تعداد قدم‌های یکی از اعضای کمیسیون حد و حدود مکزیک (بهترین اسم تاریخ برای یک کمیسیون) در سال ۱۸۸۲ در کنار این ساحل است.

آنچه در بالا خواندید بررسی و نقد کتاب اگر به خودم برگردم بود. خرید و دانلود این اثر در همین صفحه امکان‌پذیر است. برای مطالعه‌ی دیگر کتاب‌ها در زمینه‌ی ناداستان می‌توانید به قسمت دسته‌بندی کتاب‌ها مراجعه و کتاب‌های این موضوع را یکجا مشاهده کنید.