کتاب کارآفرینی به شیوه دکتر عبدالمحمود رضوانی مهشید سنایی فرد نشر انتشارات کارآفرینان بزرگ

وقتی به زندگی دکتر رضوانی می پردازیم، بدیهی ترین و طبیعی ترین اصل را، در تربیت خانوادگی او در می یابیم. البته در کتاب های دیگری از کارآفرینان بزرگ ایرانی که توسط همین مجموعه چاپ شده است نیز اشاراتی به این نکات مهم داشته ایم. دکتر سیما فردوسی، روانشناس، اشاره جالبی به نوع تربیت کودکان در روزگار کودکی دارد. او طبق یکی از نظریه های تربیتی، اشاره می کند که کودکان، آموزش پذیر نیستند، بلکه مشاهده کننده اند و تقلید کننده. آنها مشاهده می کنند، سپس مشاهدات خود را تکرار می کنند. در روایات اسلامی نیز، بسیار تأکید شده است که تربیت کودکان، از پیش از تولد آنها و از زمان ازدواج زوجین شروع می شود. یعنی که اگر زوجین روابط حسنه و نیکی با هم داشته باشند، طبیعی است هنگامی که فرزنددار بشوند، ناخودآگاه این روابط حسنه آنها، توسط فرزندان مشاهده شده و تقلید می شود. متأسفانه بیشتر پدر و مادرها، مدام از خود می پرسند چرا فرزندان ما، واژگانی زشت یا رفتارهایی ناشایست را می آموزند، در حالی که ما این جور چیزها را به آنها یاد نداده ایم. کودکان، مشاهده گرانی تیزهوش هستند که ریزترین گفته ها و رفتارهای ما را ثبت می کنند. در بیوگرافی دکتر رضوانی، مشاهده می کنیم که پدر بزرگوارش، تأکید بسیاری داشته که فرزندش، باید تحت تعالیم استادان و مربیان زادگاه خودش باشد. چرا؟ چون پدرش، می دانست که این مربیان و استادان، نکته هایی را آموزش خواهند داد که در تهران و جاهای دیگر، به سختی یافت می شوند. چنین بود که فرزندش را وادار کرد تا در زادگاه خود بماند و درس بگیرد و زندگی بیاموزد. دکتر رضوانی، همه آنچه را که در هفت، هشت سال ابتدایی زندگی اش دیده و آموخته و مشاهده کرده، همچون یک رؤیا می داند؛ چیزی که انگار همچون فیلمی، از مقابل چشمانش عبور کرده و تمام شده است. نکته ها و آموزش هایی که کسب کرده است، چنان باعث رشد و موفقیت او در روزگار بعدتر شده که همیشه، شکرگزار پدرش بوده و هست. پس بدیهی ترین و ابتدایی ترین علت موفقیت این بزرگوار را، باید در نوع تربیت او جستجو کرد و نه در چیز دیگری. البته در این میان نیز، پدر و مادرها باید دقت بسیاری به خرج دهند. پدر دکتر رضوانی، دوست داشت که خصیصه هایی را در فرزندش به یادگار بگذارد. به همین دلیل، سعی کرد که به طور ناخواسته بذر این ویژگی ها را در وجود پسرش بکارد. او بذر علاقه به سعدی و ادبیات و فرهنگ را، به گونه ای در وجود پسرش کاشت که فرزندش، همیشه تشنه سعدی و ادبیات و نکته ها باشد. او پسرش را همراه با دیگر شاگردان و معلمش، به دشت و صحرا می فرستاد تا به طور ناخواسته، ورزش و توانمندی را در او نهادینه کند. در این زمینه، تیزهوشی والدین نیز جزو نکاتی است که نباید از یاد بُرد.