کتاب سه نمایشنامه تک پرده ای نشر انتشارات روزنه

[فاندو و لیز روی زمین نشسته‌اند. کنار آنان یک کالسکه سیاه بچه قرار دارد، خیلی بزرگ است، کهنه و رنگ و رو رفته است، روکش چرخ‌هایش لاستیکی و پره‌هایش زنگ زده است. به بدنه کالسکه اشیای مختلف آویزان است، مثلاً یک طبل، یک پتوی پیچیده شده، یک چوب ماهی‌گیری، یک توپ چرمی و یک تابه گود. هر دو پای لیز: فلج است.] لیز: من میمیرم، هیشکَسَم دیگه بهم فکر نمی‌کنه. فاندو: [با مهربانی] چرا، لیز:، من بهت فکر می‌کنم. می‌آم قبرستون دیدنت، با یه گل و یه سگ. [مکث طولانی. فاندو: به لیز: نگاه می‌کند.] فاندو: [با هیجان] توی تشییع جنازه‌ت زیر لب این آهنگ‌و می‌خونم: چقد تشییع جنازه قشنگه، چقد تشییع جنازه قشنگه. آخه این آهنگ خیلی راحت یاد آدم می‌مونه. [در سکوت به لیز: نگاه می‌کند و با رضایت اضافه می‌کند.] بخاطر تو می‌خونم. لیز: منو خیلی دوست داری؟ فاندو: اما ترجیح می‌دم که نمیری [مکث] روزی که بمیری خیلی غمگین می‌شم. لیز: خیلی غمگین می‌شی؟ چرا؟ فاندو: [با رنج] نمی‌دونم. لیز: اینو می‌گی چون از مردم شنیدی. علامت اینه که غمگین نمی‌شی. همیشه گولم می‌زنی. فاندو: نه لیز، راست می‌گم، خیلی غمگین می‌شم. لیز: گریه می‌کنی؟ فاندو: سعی می‌کنم، ولی نمی‌دونم بتونم یا نه. لیز: نمی‌دونم بتونم یا نه! نمی‌دونم بتونم یا نه! اینم شد جواب؟ فاندو: باور کن لیز. لیز: چیو باور کنم؟ فاندو: [فکر می‌کند.] درست نمی‌دونم. تو فقط بگو باور می‌کنی. لیز: [بدون حالت] باور می‌کنم. فاندو: این‌جوری نه، این‌جوری فایده نداره لیز:. [با فروتنی] لیز:، اگر بخوای خوب می‌گی. لیز: [با حالت دیگر، ولی باز هم بدون صداقت] باور می‌کنم. فاندو: [مچل شده] نه لیز:، این‌جوری نه. یه دفعه دیگه بگو. لیز: [سعی می‌کند، اما موفق نمی‌شود صادقانه‌تر از پیش بگوید.] باور می‌کنم. فاندو: [خیلی غمگین] نه، نه، لیز:. چرا این‌جوری هستی! تو چقد به من بدی می‌کنی! بازم بگو، ولی خوب. لیز: [ناموفق] باور می‌کنم. فاندو: [با خشونت] نه، نه، این‌جوری نگو! لیز: [با تمام قدرت سعی می‌کند.] باور می‌کنم. فاندو: [با خشونت بیشتر] این‌جوری هم نه! لیز: [ پر از صداقت] باور می‌کنم. فاندو: [با هیجان] لیز:! باور می‌کنی؟ لیز: [با هیجان] آره، باور می‌کنم. فاندو: چقد خوشحالم، لیز. لیز: باور می‌کنم چون وقتی حرف می‌زنی شکل خرگوش می‌شی، وقتی هم پیشم می‌خوابی می‌ذاری هم? پتو رو روم بکشم اون‌وقت خودت سردت می‌شه. فاندو: قابلی نداره. لیز: مهم‌تر اینکه صبح‌ها منو می‌شوری و خودم نباید خودمو بشورم، چون خیلی بدم می‌آد خودمو بشورم. فاندو: [بعد از کمی مکث. با حالتی مطمئن و قاطع] لیز:، می‌خوام خیلی کارها برات بکنم. لیز: چقدر؟