کتاب تأملی بر مبانی حقوق عمومی ابوالفضل امامی میبدی نشر مجمع علمی و فرهنگی مجد

موکراسی در آبشخور تاریخی خود تناوب صعود و نزول زیادی را پشت سر گذارده و از قِبل همین فراز و فرود ها رشد تکوینی یافته است. در دوران ارسطو اولین جرقه های محوریت منافع مردمی‌با روش کشف انتخاب مستقیم مردم مطرح بود، امّا ارسطو با توجه به واقعیت حاکم بر اصالت جهل انسانی، حکومت دموکراسی را حکومت جهالت و به ضرر مردم تلقی و جامعه ریپوبلیک یعنی جامعه آگاهی یافته را صالح محوریت دموکراسی مستقیم می‌دانست. لذا _دموس کراسی_ را همان محوریت سفلگان توجیه می‌نمود. امّا در دورانی نه چندان دور با بروز اندیشه های ماوراء الطبیعه بعد از بقدرت رسیدن کلیسا ها، دموکراسی تضعیف و اندیشه _حاکم عبدان و حاکم ارواح_ مطرح گردید. در این دوران انسان نمی‌توانست مبنای برپایی و یا حقانیت حکومت تلقی گردد و تنها _فرمانبر_ محسوب می‌شد. لیکن با سوء استفاده از مباحث ربوبی و قدرت ناشی از آن و پیوستگی اقتصاد و درآمد کلیساها با منبع اقتصاد آن روزگار یا همان املاک و سرمایه های ناشی از آن و پیدایش انقلاب صنعتی و حرکت عمومی‌از کشاورزی به کارگری و تشکیل جامعه بورژوازی، در یک واکنش تفریط گرایانه طبیعی نسبت به افراط گری های کلیسا، دوران تجربه گرایی محض و نفی نقش الوهیت و آنچه او را ثابت می‌کند، شروع گردید و فلسفه سیاسی غرب با این پایه ها پی ریزی شد. فلذا با ضبط و ملازمت دموکراسی حقیقی با مبانی مانند نفی حق واحد و مطلق و وجود غایت حقیقی برای موجود، دموکراسی با محوریت انسان، شکل گرفت که هم بلحاظ عملی و هم بلحاظ نظری دارای تعارضات دیالیکتیک درونی فراوانی است.