کتاب تجربه های کوتاه 20 :برف خاموش،برف مرموز نشر چشمه

آنی فرصت نبود. تاریکی داشت با موج‌های سفیدِ بلندش توُ می‌آمد. صفیری کش‌دار شب را پُر کرد ــ خروش عظیم و یک‌پارچه‌ی این نفوذ سهم‌گین یک ‌دفعه دل شب را شکافت ــ همهمه‌ی سردِ آرامی پنجره‌ها را تکان داد. او در را بست و توی تاریکی لباس‌هایش را در آورد. کفِ لخت و سیاه اتاق عین تخته‌ی کوچکی بود که دستِ امواج برف هِی کج‌ومعوج‌اش می‌کرد. می‌رفت فرو، توی سفیدی پنهان می‌شد، دوباره می‌آمد بالا، زیر امواج گُنده و پُرپیچ‌وخمِ پَر خُرد می‌شد. برف داشت می‌خندید: یک دفعه از همه‌ طرف به حرف آمد: وقتی دوید و خوش‌حال پرید توی رخت‌خواب‌اش، برف نزدیک‌تر آمد و او را فشرد. برف گفت: «به ما گوش کن. گوش کن! ما اومده‌یم قصه‌ئی رو که گفتیم برات تعریف کنیم. یادت ئه؟ دراز بکش، چشم‌هات رو هم ببند، حالا ــ دیگه چیز زیادی نخواهی دید ــ توی این تاریکی کی می‌تونه ببینه، یا بهتر ئه بگم کی می‌خواد ببینه؟ ما جای همه ‌چی رو برات می‌گیریم... گوش کن ــ» برف رقص قشنگی را جلوی اتاق شروع کرد، آمد جلو، بعد عقب کشید، به طرف کف اتاق پخش شد، بعد فوّاره زد طرف سقف، تاب خورد، دوباره از دانه‌های جدید برفی که خنده‌کنان توی همهمه‌ی پنجره ریختند برای خودش نیرو جمع کرد، باز جان گرفت، و دست‌های سفید بلندش را باز کرد. می‌گفت آرامش، می‌گفت دور از دست، می‌گفت سرد، می‌گفت ــ بعد اما از در، زخمِ هول‌ناکی از نور بی‌رحمانه به تن اتاق افتاد ــ برف فش‌فش‌کنان عقب کشید ــ چیزی غریبه به اتاق آمده بود ــ چیزی خصم. این چیز به او حمله کرد، سخت تکان‌اش داد ــ وحشت وجودش را گرفته بود، اما فقط این نبود، نفرتی هم بود که تا آن‌موقع سابقه نداشت. این چی بود؟ این مزاحم سنگ‌دل؟ این کار نفرت‌آور عصبانی‌کننده؟ ظاهراً برای آن‌که آن را بشناسد باید دست به دامن دنیای دیگر می‌شد، ــ کاری که قدرت‌اش را نداشت. اما از آن دنیای دیگر این‌قدر یادش بود که دعای دفع اجنه را به خاطر بیاورد. آن کلمات یک دفعه از آن دنیا ریختند بیرون ...