کتاب آخر بازی، در انتظار گودو نشر گروه انتشاراتی ققنوس

کتاب «آخر بازی، در انتظار گودو» نوشته مایکل وارتون است. در این کتاب متن دو نمایشنامه مشهور ساموئل بکت، یعنی «در انتظار گودو» و «آخر بازی» به همراه با نقد آنها منتشر شده است. استقبال فراگیر عامه و اعتبار دانشگاهی، بکت را به شهرتی جهانی رسانده است. آثار این ادیب و اندیشمند ایرلندی در دوره‌های عالی زبان و ادبیات انگلیسی تدریس می‌شود. در سالن‌های معتبر نیز نمایشنامه‌هایش تبسّمی تلخ بر لب تماشاچی می‌نشاند و در همان حال، ذهن او را به ژرف‌ترین اندیشه‌های فلسفی فرا می‌خواند. بکت آثار خود را به دو زبان انگلیسی و فرانسوی نوشت و در آن‌ها به دغدغه‌هایی پرداخت که جانش را انباشته بود. مقوله وجود و عدم امکان ارتباط، دغدغه اصلی اوست. آثارش نیز پر از کنایه‌ها و اشارات ادبی، فلسفی و خداشناختی است. ویژگی اخیر، بکت را از دیگر نویسندگان و نمایشنامه‌نویسان پوچ‌نما متمایز می‌سازد. از دیگر ویژگی‌های آثار بکت آن است که او شخصیت‌های خود را در شرایطی کاملاً پایانی قرار می‌دهد و مخاطبان را به تماشای بازپسین لحظه‌های حضور فرا می‌خواند. ولادیمیر، استراگون، هام، نگ، نل، ویلی، و وینی همگی به تمام معنی در آخرین صحنه بازی خود حاضر شده‌اند. تمامی افعال و گفتار آن‌ها در مرزِ بود و نبود، در مرز شکننده هستی و نیستی فعلیت می‌یابد. این ویژگی باعث می‌شود تا مخاطب بکت، عصاره هستی آدمی و تجربه‌های حسی او را در واپسین لحظه وجود حس کند. در بخشی از کتاب «آخر بازی،در انتظار گودو» می‌خوانیم: «بکت روزی گفته بود: «من مطلبی را می‌نویسم. استنباط دیگران از آن به من ربطی ندارد. من از نوشتن پیشگفتاری انتقادی بر آثار خود به تمامی عاجزم.» به علاوه، هر گاه کارگردانان و منتقدان، درباره گودو توضیحاتی می‌خواستند، وی هم از پاسخگویی به پرسش‌های آنان طفره می‌رفت و هم عدم اعتمادش را نسبت به هرگونه شرح و تاویلی بروز می‌داد. در اینجا ذکر دو نمونه از واکنش‌هایش کافی است. وی در پاسخ به این پرسش آلن اشنایدر که «گود کیست یا چیست؟»، گفت: «اگر می‌دانستم در خود نمایشنامه می‌گفتم».