حکیم ابوالقاسم فردوسی بزرگترین شاعر حماسه سرای ایران است. او در سال ۳۱۹ خورشیدی در روستای باژ نزدیک توس و در خانواده ای از طبقۀ دهقانان یا آزادگان زاده شده است.
انگیزۀ فردوسی برای سرودن شاهنامه، پیش از هرچیز، احیای اسطوره شناسی مبتنی بر فرهنگ و تمدن ایران باستان و ماندگاری اندیشه های ایرانیان بوده است.
شاهنامه بازتاب جهان بینی فردوسی بزرگ است که بر شناخت حقیقت استوار است. حقیقتی که برای ذهنیت حقیقتگریز انسان امروز بیش از هرزمان به نوشدارو می ماند.
تاریخ درگذشت فردوسی را ۳۹۷ خورشیدی بر آورد کرده اند.
مجموعۀ حاضر گزیده ای ست از داستان رستم و اسفندیار که در صد و پنجاه صحنه تنظیم شده است.