کتاب مرغ دریایی نشر قطره

ولادیمیر یرمیلوف: «مرغ دریایی اثری است بی‌نهایت لطیف که نمایشگر نبوغ برجسته چخوف در نمایشنامه‌نویسی است. داستانی است به‌سادگی زندگی و به پیچیدگی آن. در نخستین نظر مفهوم عمیق آن درک نمی‌شود. همان‌گونه که در نخستین نظر مفهوم پیچیده و گنگی گیج‌کننده زندگی هم درک نمی‌شود. به نظر می‌آید که نویسنده تفسیر و تعبیر نمایشنامه را به عهده خود خواننده گذارده است.»

درباره کتاب مرغ دریایی

نمایشنامه‌ی «مرغ دریایی» The Seagull یکی از مشهورترین آثار «آنتوان چخوف»، نویسنده‌ی روسی است که در سال 1895 به نگارش درآمده است. این نمایشنامه شخصی‌ترین اثر این نویسنده به‌حساب می‌آید و «چخوف» در آن به چیستی و ستایش هنر می‌پردازد. این نمایشنامه تصویری ساده درعین‌حال پیچیده از زندگی افرادی است که از روزمرگی زندگی خسته و دچار نوعی شکست توأم با درد و رنج فراوان شده‌اند. این داستان روایت شش رابطه تودرتو و پیچیده‌ی عاشقانه است که اوج نبوغ و خلاقیت این نویسنده را به نمایش گذاشته است. نینا زارچنایا Nina Zaretchnaya یکی از شخصیت‌های این داستان است که دل‌بسته‌ی نویسنده‌ای جوان به نام کنستانتین ترپلف Konstantin Treplev می‌شود. تقابل شخصیت‌های آن‌ها و نوع برخوردشان با عشق، شکست و ناکامی موضوع اصلی این داستان را شکل می‌دهد. این نمایش اولین بار در اکتبر سال 1896 در تئاتر آلکساندرینسکی اجرا شد و پس از آن در سراسر جهان براساس آن اجراهای ماندگار و مهمی به روی سن رفت.

درباره آنتوان چخوف

«آنتوان چخوف» Anton Chekhov داستان‌نویس و نمایشنامه‌نویس برجسته‌ی روسی در 29 ژانویه 1860 به دنیا آمد. او در دوران دبیرستانش به تئاتر علاقه‌مند شد و اولین نمایشنامه‌اش به نام «بی‌پدری» را در همان زمان نوشت. او روزنامه‌ای غیررسمی در زادگاهش منتشر می‌کرد و از طریق برادرانش آن را به مسکو هم می‌فرستاد. او در سال 1879 به مسکو رفت و تحصیل در رشته‌ی پزشکی را آغاز کرد و نوشتن را به‌طورجدی ادامه داد. او در این دوران بانام‌های مستعار مقالات و داستان‌های فکاهی‌اش را منتشر می‌کرد و پس از پایان دوره‌ی پزشکی زندگی‌اش را وقف نوشتن کرد و مسیری را پیش گرفت که او ا به شهرت جهانی رساند. او از خودش بیش از 700 داستان کوتاه، داستان بلند و نمایشنامه در ژانر رئالیسم به ارث گذاشته است و یکی از پرکارترین نویسنده‌های روسی به‌حساب می‌آید. او تنها چهل‌وچهار سال عمر کرد و در 15 ژانویه سال 1904 براساس بیماری سل درگذشت. ازجمله آثارش که به فارسی ترجمه شده‌اند می‌توان به «دایی وانیا» با ترجمه‌ی «هوشنگ پیرنظر»، «مرغ دریایی» با ترجمه‌ی «کامران فانی»، «دشمنان» با ترجمه‌ی «سیمین دانشور» و «دوئل و چند داستان دیگر» با ترجمه‌ی «مهدی افشار» اشاره کرد که نسخه‌ی صوتی و الکترونیک آن‌ها در سایت و اپلیکیشن فیدیبو برای خرید و دانلود موجود است.

ترجمه کتاب مرغ دریایی به زبان فارسی

کتاب «مرغ دریایی» نوشته‌ی «آنتوان چخوف» را انتشارات قطره با ترجمه‌ی «کامران فانی» در سال 1382 منتشر کرده است که در همین صفحه از فیدیبو برای خرید و دانلود موجود است. «کامران فانی» مترجم و نویسنده‌ی ایرانی، تحصیلاتش را در رشته‌ی زبان و ادبیات فارسی و علوم کتابداری و اطلاع‌رسانی به سرانجام رساند و عضو پیوسته فرهنگستان زبان و ادب فارسی است. از ترجمه‌های دیگر این مترجم می‌توان به «روبات‌ها»، «سه خواهر» و «تریستانا» اشاره کرد که نسخه‌ی الکترونیک آن‌ها هم در سایت و اپلیکیشن فیدیبو برای خرید و دانلود موجود است.

در بخشی از کتاب مرغ دریایی می‌خوانیم

تریگورین: چه چیزش واقعاً عالی است؟ [به ساعتش نگاه می‌کند.] من باید فوراً بروم و بنویسم. معذرت می‌خواهم، نمی‌توانم پیش شما بمانم [می‌خندد.] به‌قول‌معروف شما انگشت روی نقطه حساس گذاشته‌اید. کم‌کم دارم دچار هیجان می‌شوم، حتی کمی هم ناراحت شده‌ام. ولی بگذارید ادامه بدهیم؛ از زندگی عالی و درخشان من صحبت کنیم... بسیار خوب، از کجا شروع کنیم؟ [پس از اندکی فکر] وقتی یک نفر شب و روز جز به ماه به هیچ‌چیز دیگر فکر نکند، کم‌کم یک خیال ثابت، خیال ماه، تمام زندگی‌اش را دربر می‌گیرد. من هم برای خودم یک ماه دارم، شب و روز گرفتار یک فکر ثابتم: این‌که باید بنویسم، باید بنویسم، باید... هنوز یک داستان را تمام نکرده دومی را شروع می‌کنم، بعد سومی را، چهارمی را، بدون وقفه می‌نویسم. باعجله پست می‌کنم، باز می‌نویسم، نمی‌توانم طور دیگری بنویسم. از شما می‌پرسم کجای این زندگی عالی و درخشان است؟ زندگی پوچی است! الآن با شما هستم، به هیجان ‌آمده‌ام. با اين همه هرلحظه به یاد می‌آورم که داستانم ناتمام مانده و منتظر من است. اینجا ابری می‌بینم که مانند یک پیانوی باز و بزرگ است. به خودم می‌گویم باید در داستانم از ابری که در آسمان شناور است و مانند یک پیانوی باز و بزرگ است، حرف بزنم. بوی گل آفتابگردان می‌آید. به‌سرعت یادداشت برمی‌دارم: بوی تند و نفرت‌انگیز، رنگ یک بیوه‌زن. می‌بایستی این‌ها را در توصیف یک غروب تابستان بیاورم. هر جمله شما یا خودم را، هر کلمه‌اش را کش می‌روم، آن‌ها را باعجله به گنجینه ادبی مغزم می‌سپارم - روزی ممکن است به‌دردبخورند. وقتی کارم را تمام کردم، به‌سرعت به تئاتر یا به ماهیگیری می‌روم. تنها به خاطر این‌که استراحت کنم، خودم را فراموش کنم؛ ولی نه، یک موضوع جدید مثل گلوله آهنی به مغزم می‌خزد، دوباره به سمت میزتحریر می‌کشاندم باید باز با شتاب بنویسم، بنویسم، و هميشه این‌طور است! همیشه! از دست خودم راحتی ندارم. حس می‌کنم دارم تمام زندگی‌ام را نابود می‌کنم. به خاطر عسلی که بیهوده در خلاً به دیگری می‌دهم، گرده‌های بهترین گل‌های زندگی‌ام را می‌گیرم، گل‌ها را پرپر می‌کنم، از ریشه می‌کنم. فکر نمی‌کنید دیوانه شده‌ام؟ آیا دوستان و آشنایانم مرا انسان عاقلی می‌دانند؟ مثل یک انسان عاقل با من رفتار می‌کنند؟ هميشه از من می‌پرسند: حالا دارید چکار می‌کنید؟