کتاب شکوای سبز 2 نشر انتشارات کتاب نیستان هنر

دوست داری به معشوقت بگویی که: دوستش داری. و می‌گویی: دوستت دارم. خب؟ همین یک کلام؟ نه، دلت راضی نمی‌شود. دنبال گونه‌های دیگری از گفتن می‌گردی. و واژه‌های دیگری برای بیان کردن و عبارات دیگری برای انتقال این مفهوم ناب دوست داشتن. و باز می‌بینی که نشد. آشکارا کم می‌آوری. می‌روی سراغ دواوین شعرا. آنها که طبعی لطیف‌تر داشته‌اند و زبانی نغزتر و بیانی کامل‌تر. ابتدا ذوق می‌کنی و به وجد می‌آیی. اینکه کسی بتواند عشق و دوست داشتن را با لطافت ترسیم کند و فراق و هجران را با این ظرافت به تصویر بکشد و شهد وصال را این قدر ملموس و محسوس به ذائقه‌ها بچشاند، به واقع ذوق آفرین و وجدبرانگیز است. اما... اما حساس می‌کنی که هنوز به آنچه می‌خواهی، دست نیافته‌ای. احساس می‌کنی که هنوز در یک جای واقعه، خلائی یا خللی هست. کجاست این خلاء یا خلل؟