کتاب تجربه گرایی رادیکال نشر انتشارات تیسا

تجربه زیسته از مرزهای هر مفهومی، هر شخصی یا هر جامعه‌‌ای سرریز می‌‌کند. به همین دلیل ما را به دیدگاهی دیالکتیکی از زندگی می‌‌برد که بر تأثیر متقابل تأکید دارد، نه این‌‌همانی چیزها؛ لذا هر خانه مطمئنی برای اندیشه با قرار دادن همیشگی آن در حوزه‌‌های خطرناک و ناپایدار تاریخ، سرنوشت‌‌نگاری و زمان را رد می‌‌کند. در واقع، اندیشه دیالکتیکی با اجبار توجه ما به تکرارناپذیری رخدادها دربرگیرنده چیزی است که والتر بنیامین «اعتراض واژگون‌‌کننده سمج علیه امر نوعی، امر قابل طبقه‌‌بندی» می‌‌نامد (آرنت، ۱۹۶۸: ۴۵). این تردیدی را باقی می‌‌گذارد نسبت به تمامی تلاش‌‌ها برای تقلیل تنوع تجربه به مقوله‌‌های بی‌‌زمان و قضایای ثابت، نسبت به اجبار کردن زندگی برای اینکه به خدمت اندیشه‌‌ها درآید.(۳) اما فلسفه دیالکتیکی خطر بت‌‌واره‌کردن اندیشه به عنوان عمل مقاومت در برابر این‌‌همانی، قطعیت و بسته بودن را دارد. به همین دلیل، می‌‌خواهم اصرار کنم که تجربه زیسته دربرگیرنده هم «خشم برای نظم» و هم تکانه‌‌ای است که ما را به سوی بر هم زدن و آشفتن نظم ثابت چیزها می‌‌برد. تجربه زیسته حس متغیرمان از خودمان به مثابه سوژه‌‌ها و ابژه‌‌ها، عمل بر جهان و عمل‌شده به وسیله جهان، زندگی با و بدون قطعیت، تعلق داشتن و جدا بودن را در خود جای می‌‌دهد، اما در برابر اسیر کردن هر یک از این شیوه‌‌های تجربه به عنوان مبنای نظریه‌‌ای از دانش مقاومت می‌‌کند.