کتاب سروده های زرتشت نشر فرادید

اَوِستا کهن ترین نوشته ی حضرت زرتشت، پیامبر ایرانیان است. زمان نگارش این کتاب بزرگ اگرچه به درستی روشن نیست ولی دست کم تا ده سده ی پیش از مسیح می رسد یعنی بیش از ۳ هزار سال پیش. آنچه امروز در دسترس ماست و نام اَوِستا بر آن می‌گذاریم همه‌ی آن کتابی نیست که در دوران‌های کهن در دست نیاکان ما بوده، بلکه بخش بزرگی از این نوشته ی سترگ در کشمکش های گوناگون از دست رفته و پایمال درنده‌خویی و بی دانشی اهریمن صفتان گردیده است. در سنت و نوشته‌های دینی زرتشتیان آمده است که «اَوِستا» را به خط زرین بر روی ده هزار پوست گاو دباغی شده نوشته‌اند و در دژنبشت(دبیرخانه یا کتابخانه‌ی شاهنشانی) نهاده بودند. اَوِستای روزگار ساسانیان۳۴۵۷۰۰ واژه و زند (گزارش پهلوی) آن ۲۰۹۴۲۰۰ واژه برآورده شده و امروز از متن اَوِستا هشتاد و سه هزار واژه به جا مانده است. اَوِستا در اصل ۲۱ نسک (کتاب) داشته برابر با ۲۱ واژه نیایش «یَتا اَهو و تَیریو...» که از نیایش های مهم آیین مزداپرستی است. در روزگار ساسانیان نیز اَوِستای بازمانده را بار دیگر به همان شیوه ی کهن به بیست و یک نسک (کتاب) بخش کردند و نام ها و شرح این نسک‌ها در کتاب پهلوی (دینکرد) و کتاب های دیگر آمده است.