کتاب فیلم نگاری یک داستان عاشقانه نشر گروه انتشاراتی ققنوس

اسمت را در صفحات خاطراتم شِرلی گذاشته‌ام. شرلی مکلین بازیگر فیلم‌های کلاسیک دهه‌های ۱۹۵۰-۱۹۶۰ است. حالا تقریبا سن و سال مادربزرگم را دارد، ولی من عاشق موهای کوتاه و راحتی و بی‌خیالی‌اش هستم. هیچ‌کس نمی‌تواند مثل شرلی رُل آدم‌های بی‌خیال را بازی کند. مثل تو، وقتی خودت را به بی‌خیالی می‌زنی. از بین عکس‌هایی که از شرلی دیده‌ام یکی را از همه بیشتر دوست دارم. عکسی که شرلی در تراس یک خانه ویلایی، در فیلم آلفرد هیچکاک، دست‌هایش را به نرده زده و ایستاده. با لبخندِ کودکی شرور، که از ویرانی باغچه همسایه برمی‌گردد، وسط کادر را اشغال کرده. به جایی خارج از قاب نگاه می‌کند، که شاید قبل از تمام شدن نما از آن خارج شود. در مدل ایستادنش شور و هیجانی دیده می‌شود که آدرنالین خونم را بالا می‌برد. در تمام دهه گذشته ورود و خروجت را به قاب زندگی‌ام به همین شکل ثبت کرده‌ام. با لباسی یاسی‌رنگ که خودم برایت خریدم و یک بار دیدم پوشیده بودی.