«زمان که بگذرد آب روان
بر سنگ خارا هم پیروز خواهد شد»
همپیمانشدن با همۀ آن چیزهایی که همچون رود «نامعلوم، آرام و پایانناپذیر» هستند به یادمان میآورد که بنیامین از آرمان شکستخوردگان و ستمدیدگان سخن گفته است. در تز ششم از تزهایی در بابِ فلسفۀ تاریخ (در کتاب روشنگریها) او مینویسد: «تنها آن مورخی میتواند بارقۀ امیدی در گذشته بدمد، که بهقطع قانع شده باشد در صورت پیروزی دشمن، حتی درگذشتگان نیز از شرّ او ایمن نخواهند ماند. و این دشمن تا کنون همواره پیروز بوده است.» تاریخ هرگز برای بنیامین (به عکس لوکاچ) نه صرفاً «پیششرط زمان حال»، بل صحنۀ یک اکنونِ همیشگی بود. پیکارهای گذشته را باید ادامه د اد، اگر نه، نتیجۀ آنها دیگربار جز شکست نخواهد بود.
اگر زمان و مکان شمایی را به اینجایی رسانده که این کتاب را مطالعه نمودید و لذت بردید ، اگر این روزهای تابستان نود و هشت هوز اینجایید ، نمایش اپیک فرشتۀ تاریخ اثر رضایی راد را تماشا کنید . روایتی از ظلمات بنیامین تا طلوع اندیشه در مرز فرانسه و اسپانیا .
5
آمیزهای از نظریۀ انقلاب مارکسیستی، نقد رادیکال و رمانتیک تمدن مدرن و مسیانیسم یهودی
4
سختخوان 💎
آموزنده 🦉
به نظرم کتاب خوبیه ولی بهتر میتونست به فهم برشت بپردازه