از متن کتاب:
«زمان که بگذرد آب روان
بر سنگ خارا هم پیروز خواهد شد»
همپیمان شدن با همهی آن چیزهایی که همچون رود
«نامعلوم، آرام و پایانناپذیر» هستند به یادمان میآورد که بنیامین از آرمان شکستخوردگان و ستمدیدگان سخن گفته است. در تز ششم از تزهایی در باب فلسفهی تاریخ (در کتاب روشنگریها) او مینویسد: «تنها آن مورخی میتواند بارقهی امیدی در گذشته بدمد، که به قطع قانع شده باشد در صورت پیروزی دشمن، حتی درگذشتگان نیز از شر او ایمن نخواهند ماند. و این دشمن تا کنون همواره پیروز بوده است.»
تاریخ هرگز برای بنیامین (به عکس لوکلچ) نه صرفا «پیششرط زمان حال»، بل صحنهی یک اکنون همیشگی بود. پیکارهای گذشته را باید ادامه داد، اگرنه، نتیجهی آنها دیگر بار جز شکست نخواهد بود.