ما پارههای محدود، خطاپذیر و شکننده این جهان هستیم. اما چون نیازی درونی داریم که معنایی [در جهان] بیابیم ما در جهان براساس تصوری از ماهیت آن ــ تصویری بزرگ ــ سکنی میگزینیم، تصوری که یا آگاهانه انتخاب شده یا به گونهای ناآگاهانه مسلم فرض شده است. با انجام این کار ما همواره، خواه به آن پی ببریم یا نه، بر پایه ایمان زندگی میکنیم، یعنی در قلمروی مهم حرکت میکنیم که هیچ معرفت یقینی در آن وجود ندارد و ما نمیتوانیم به طور جدی از خطر اشتباه خودداری کنیم.