کتاب ایوسیف برودکسی نشر مشکی

برجسته‌ترین ویژگی شعر برودسکی، فلسفی بودن آن است و می‌توان گفت یکی از عوامل برانگیزاننده‌ی او در خلق آثارش نگاه فلسفی اوست. شاعر همه‌چیز را از منظر فلسفه می‌نگرد، در حالی ‌که سعی دارد صحت آن‌ها را در منطق درونی و اختصاص معنوی‌شان به انسان، کشف کند. همه‌ی آن‌چه که در جهان اتفاق می‌افتد از نظر برودسکی نوعی "داده" است که از طریق آن می‌توان به قوانین ابدی و فرمول‌های ثابت زندگی دست یافت. او با تکیه بر یگانگی وجود می‌تواند به ماهیت فرازمینی هر چیز دست یابد. جهان بیرون برای او نه فقط یک فضای ساده‌ی عینی، بلکه مکمل جهان درون است که این دو جهان هر یک زیست و زبان خاص خود را دارند. برودسکی از طریق دریافت این دو جهان مجزا و درک هستی آن‌ها به قوانین کلی دست می‌یابد. او در آثار خود با انسان نیز به مثابه مضمونی با زمان و حریم خاص ارتباط برقرار می‌کند. شاعر در عین تلاش برای درک ماهیت اشیاء و استخراج "ویژگی متافیزیکی" اجسام، هیچ کوششی برای گره‌گشایی و حل مسائل نمی‌کند و همه‌چیز در سطح "درک محض" باقی می‌ماند. او خود در این جریان حضور چشم‌گیری ندارد و به‌عنوان یک شرکت‌کننده‌ی صرف، ایفای نقش "پیشرو" یا "پیرو" را نفی کرده و تنها به کشف راهی برای دگرگون‌سازی مشاهدات بیرونی در قالب تفکری فلسفی و آفرینش دنیاهای درونی خویش می‌پردازد. کرئاسیولوژی (آفرینش‌شناسی) هریک از اشعار ایوسیف به‌نحوی غافلگیرکننده است و فهم آن همواره بستگی به قدرت تخیّل مخاطب دارد. او با خلق مداوم خود و با دگرگون‌سازی چهره‌اش، گاه به پرنده، گاه به درخت مبدل می‌شود و این درحالی است که احساس یک‌پارچه‌گیِ نا گسستنی خویش با جهان زنده و متغیّر پیرامون را حفظ می‌کند. او همواره برای خود نقش "ناظر" و موضع عدم مداخله را انتخاب می‌کند، موضعی که موجب شر نخواهد بود.