کتاب صوتی راز ماندگاری روابط هاکان منگوچ ماه آوا

انسان‌های زیادی زمانی که شیفتۀ چیزی می‌شوند، تلاش می‌کنند آن را تصاحب کرده و وارد قلمرو خود کنند. چنین افرادی نمی‌توانند تجربه‌ای از کامل‌شدن، یکی‌شدن و شکل‌گیری «ما» داشته باشند. در واقع این افراد وارد فضای بده‌بستان در رابطه می‌شوند. به‌مرورزمان رنگ‌وبوی موضوع عوض شده و این سؤال را از خود می‌پرسیم: «چرا نمی‌تونم چیزی از اون بگیرم؟»، «مگه قرار نبود من رو کامل کنه؟ نکرد که!». وظیفۀ کسی نیست نقص موجود در ما را کامل کند، موضوع این است که وقتی باهم هستیم بتوانیم معنایی زیبا از با هم بودنمان بسازیم.

به بازی لگو فکر کن؛ قطعات ریزودرشت پراکنده‌ای که هیچ‌چیزی نیستند. اگر عاقلانه و با هوشیاری تصمیم بگیریم با استفاده از آن‌ها چیزی بسازیم تکاملی زیبا از این قطعات خواهیم داشت، مگر نه؟

برای ساختن خانه فقط داشتن آجر، بتن و آهن کافی نیست. داشتن رؤیایی منطقی، آگاهانه و قابل‌اجرا ضروری است. وقتی می‌خواهیم با مصالحی که در اختیار داریم خانه بسازیم اگر شریک عاطفی‌مان در پی ساختن یک گاراژ باشد، دستاوردی نخواهیم داشت. مصالحمان هم حیف‌ومیل می‌شود.

انسان‌ها بیشتر اوقات در روابط از این موضوع شکایت می‌کنند: «من چه رؤیاهایی داشتم و چه چیزی محیا کردم؛ اما اوه چی کار کرد؟ هر چه رشته بودم پنبه شد!». درحالی‌که کل مسئله این است که نتوانسته‌اند هدفی مشترک را با منطق و آگاهی پیش ببرند. در واقع به همان میزانی که منابع تو آسیب دیده، منابع او نیز دچار خسارت شده‌اند. هر کدام هر چیزی در اختیار داشته‌اید عرضه کرده‌اید. اگر کسی کمبودی داشته، دیگری آن را با خود به فضای رابطه آورده است. تو آجر آورده‌ای و او آهن اما در ذهن او هدف ساختن یک گاراژ بود و در ذهن تو هدف ساختن یک خانه. اگر هیچ یک از شما ندانید که چه چیزی را چطور بنا کنید و به هدفی مشترک نرسیده باشید در پایان روز دستتان در پوست گردو خواهد ماند. به هر دو طرف به یک میزان آسیب وارد می‌شود؛ بنابراین قضاوت درستی نخواهد بود که بگویید: «من چه آرزوهایی داشتم و اون همه رو به باد داد، من چه چیزهایی رو فدا کردم و اوه همه چیز رو نابود کرد».