کتاب صوتی قصه‌های ترسناک، عمو مونتاگ کریس پریستلی ورنا

دگار، شخصیت اصلی کتاب عمو مونتاگ؛ روایت های هولناک در توصیف مسیر رسیدن به خانه‌ٔ پرقصه‌ٔ عمویش می‌گوید:

 «از مرتع عبور می‌کردم و به دروازه‌ی اصلی باغ خانه می‌رسیدم، اندکی می‌ایستادم و به ساختمان خانه خیره می‌شدم. خانه به سبک کلیساهای قدیمی و روی تپه‌ی کم‌ارتفاعی بنا شده بود. چیزی وهم‌انگیز در باغ محصور و دیوارهای بلندی که به دور محوطه‌ی خانه کشیده شده بود، وجود داشت. سبک ساختمان به سبک گوتیک بود؛ پنجره‌های بلند و کشیده و شیروانی‌های نوک‌تیز و خاصی داشت. باغ خانه‌ی عمویم هم مانند دروازه‌های خانه که لولا‌های‌شان شاید سال‌ها بود روغن‌کاری نشده بود، به مراقبت نیاز داشت اما انگار برای عمویم، کمترین اهمیتی نداشت که باغ خانه‌اش مانند جنگل به حال خود رها شده!

وقتی برمی‌گشتم تا دروازه را ببندم، اندکی می‌ایستادم و به دورنمای خانه‌مان، که حالا توسط درخت‌های جنگل به طور کامل محصور شده بود نگاهی می‌انداختم. درختان جنگل آن‌قدر در هم فشرده بودند که هیچ فضای خالی‌ای میان‌شان وجود نداشت و جز خانه‌ی عمویم، هیچ منظره‌ی دیگری از ورای آنها مشخص نبود. انگار که در این دنیا فقط خانه‌ی عمویم وجود خارجی داشت!

 از اینجا به بعد دیگر محوطه‌ی باغ عمویم بود. مسیری که دو طرفش را درختچه‌های بی‌شکلی پوشانده بود که زمانی قطعاً مانند سایر نقاط این خانه به دقت به آنها رسیدگی می‌شد و باغبان، شکل‌های زیبایی به آنها می‌داد. اما حالا تنها توده‌ای از شاخ و برگ بی‌شکل بودند که ذهن بیننده را به خیال‌پردازی در مورد شکل واقعی‌شان دعوت می‌کردند. در نظر من درختچه‌ها مانند هیولا‌هایی بودند با بال‌های چرمی گشاده و دندان‌هایی تیز و هیولاوار که دیدن‌شان مرا وحشت‌زده می‌کرد و باعث می‌شد زودتر از این بخش از باغ عبور کنم تا زودتر به خانه‌ی عمویم برسم و حتی وقتی جلوی در ورودی عمارت نیز می‌ایستادم، باز از ترس برنمی‌گشتم تا پشت سرم را نگاه کنم!

 حلقه‌ای که روی در عمارت عمویم نصب شده بود حلقه‌ای بود فلزی که در دهان موجود عجیبی که تلفیقی از شیر و انسان بود، آویخته شده بود. حلقه برخلاف حلقه‌های معمول در‌های ورودی، جنس عجیبی داشت. همیشه سرد بود و وقتی آن را در دست می‌گرفتم احساس ناخوشایندی می‌کردم و تا مغز استخوانم را می‌لرزاند.»