کتاب صوتی آنچه را که نمی‌توانی فراموش کنی ببخش نشر ورنا

کتاب صوتی آنچه را که نمی‌توانی فراموش کنی ببخش برای کسانی نوشته شده است که بحران بزرگی را درزندگی تجربه کرده‌اند. این کتاب صوتی قصد دارد به شما این نکته را یادآوری کند که اگرچه سخت است از این نقطه بحرانی عبور کنید و بگذرید، می‌توانید عامل یا عوامل آن بحران را ببخشید. بخشش باعث می‌شود راحت‌تر با آن قضیه کنار بیایید. گفته شده‌است که ممکن است بخشی از آنچه در زندگیمان دوست داشته‌ایم، در همین لحظه بحرانی از بین رفته و ما به اجبار با یک نقطه زمانی روبه‌رو شده‌ایم که زندگیمان را به دو بخش قبل و بعد تقسیم می‌کند. غم هر طور که وارد زندگی شود، ویرانگر است، اما وقتی فرد یا افرادی وجود دارند که انتخابِ آن‌ها توسطِ شما باعث ناراحتی یا غم و اندوه شما شده باشد، کاملاً طبیعی است که وقتی به آنچه اتفاق افتاده فکر کنید، پشیمانی و حسرت به سراغتان بیاید. کتاب حاضر را بشنوید تا راه‌حل را دریابید.

بخشی از کتاب

در روزها و ماه‌های اولی که ازدواجم از بین رفته بود، به یاد دارم که آرزو می‌کردم ای کاش همانطور که در یک «عمل جراحی بیهوش می‌شوی، من هم به خواب عمیقی بروم. از خودم می‌پرسیدم چرا همیشه باید در جراحی‌ها که قرار است بخشی از بدنت را بشکافند؛ متخصصِ بیهوشی رو صدا می‌زنند؟ چون وقتی از نظر احساسی نابود می‌شوی هم دردی به اندازه درد یک عمل جراحی را تحمل می‌کنی. شوکی که به من وارد شده، قلبی که شکسته شد و از هم پاشیدن ازدواجم همه ابعاد زندگیم را تحت تاثیر قرار داده بود. هیچ چیزی نبود که ذره‌ای از این اتفاق تلخ در امان مانده باشد یا آسیبی ندیده باشد. من هر روز این واقعیت تلخ را با همه وجودم حس می‌کردم. هر روز صبح که از خواب بیدار می‌شدم یک بخش دیگر از زندگی را می‌دیدم که در حال نابودی است. فرزندانم دوران سختی را پشت سر می‌گذاشتند. سلامتم تحت تاثیر قرار گرفته بود، اوضاعِ مالیم به هم ریخته شده بود. از وکلای خانوادگی نامه‌هایی دریافت می‌کردم که هرگز فکرش را نمی‌کردم یک روز به آن‌ها نیاز داشته باشیم و هر شب فقط با این دروغ که فردا همه چیز بهتر خواهد شد؛ می‌خوابیدم.

روزها به ماه‌ها و ماه‌ها به سال‌ها تبدیل شدند و من کم‌کم به کسی تبدیل شدم که دیگر خودم را نمی‌شناختم. روحیه قوی و ذاتاً مستقل من، به مجموعه‌ای پیچیده از اضطراب، حمله‌های عصبی و درد بی‌حس‌کننده روحی تبدیل شده بود. اوضاع روحیم به قدری وخیم بود که فکر می‌کردم دیگر هرگز احساس سلامتی یا زندگی عادی را تجربه نخواهم کرد. از طرفی چون اتفاقات و مشکلاتی را پشت سر گذاشته بودم که تجزیه و تحلیلش برای من واقعا دشوار بود، ابرهای تاریک ناامیدی کم‌کم بر نگرش مثبتی که قبلا داشتم، چیره شده بودند. روابط دوستانه‌ای که داشتم به سطحِ تلاش برای مدیریت چیزایی که از آن‌ها می‌ترسم تنزل پیدا کرده بود و من دیگر از چیزهایی که قبلا در این روابط دوست داشتم، هیچ لذتی نمی‌بردم. خنده‌هایم مصنوعی بودند. تفریح و شادی از نظر من بی‌احتیاطی محسوب می‌شد. عیب‌های مردم مثل نورِ شب‌تاب‌هایی شده بودند که خودنمایی می‌کردند. همه اینها برای من ریسک بزرگی در جهتِ صدمه زدن و ضربه خوردن به شمار می‌رفتند.