کتاب مجموعه آثار فکاهی - طنز فرامرز آشنای قاسمی نشر دانشگاه تربیت دبیر شهید رجایی

میخواستم از یکی از دوستانم که پیشکسوت طنز نیز هست تقاضا کنم تا مقدمه ای برای این کتاب بنویسد و مسلماً از ایشان تقاضا کنم که ضمن تمجید و تعریف بیش از حد رایج در چنین مقدماتی (مقدمه های سابق)، مرا یک جورهایی پدر نوعی از طنز مملکت کند. چون اگر این اتفاق رخ ندهد، ممکن است خواندن این کتاب برای شما چندان دلچسب نگردد. آخر امروزه رسم شده که قدیمی های هر زمینه ای که از دنیا میروند، به نوعی آن عزیزان را پدر یا مادر آن زمینه و یا دست کم بخشی از آن زمینه میکنند. جالب اینکه بعضی اوقات این القاب تکراری نیز میشوند. مثل مادر سینمای ایران که به چند هنرمند خانم پیشکسوت سینمای ایران در پس از فوتشان اتلاق شد، یا به طور مشابه، عناوینی چون پدر تأتر ایران و . . . . قابل ذکر است که پس از مدتها جستجو، لقب"پدر مظلوم طنز ایران" (البته "پدر طنز مظلوم ایران" هم فکر کنم بی صاحب باشد) را هم برای خودم مناسب یافتم. از مظلومیتم هم همین بس که در اوج توانایی، به سبب آنکه اجازه داده نمیشد که با نام و نام فامیل خودم طنز بنویسم، دست از نوشتن برداشتم.

بلی، در جستجوی دوست پیشکسوتی بودم که چنین مقدمه ای را برای این کتاب به رشته تحریر درآورد، ولی به هر کدام که تماس گرفتم گوشیاش جواب نداد. به قطعه هنرمندان بهشت زهرا که سر زدم، دیدم، یار در خانه و ما گرد جهان میگشتیم. بلی این هم یکی از دردسرهای یکی یکدانه های قدیم است. چون دوستانشان معمولا سن پدرشان را دارند، به میانه عمر که میرسند، دوستان جان جانی شان دیگر در قید حیات نیستند.

به هر حال این برگ سبز که فاقد هرگونه تحفه درویش و یا مقدمه ای و شامل دو فصل است تقدیم شما سروران گرامی میشود. فصل اول شامل زندگینامه هنری و آثار پیشتر چاپ یا پخش شده در رسانه های مختلف، همچون "گل آقا"، "طنز پارسی"، "فکاهیون"، "خورجین"، "دنیای ورزش"، "اطلاعات"، "خبر جنوب"، "روز هفتم"، "صدا و سیمای جمهوری اسالمی ایران" و برخی رسانه هاست که "با نام" و "بی نام" و در مواردی حتی "با نام افرادی به جز خودم"، اقدام به ارائه آثارم کرده اند. آثاری مانند این کاریکلماتور که چه بسا شما هم آن را متعلق به فرد دیگری به جز بنده میدانیدش: