کتاب مصیبت استیون هاکینگ نشر چشمه

آن قسمت از ذهنش که انگار از عالم غیب خبر داشت زن را دیده بود، آن هم پیش از آن‌که پال به خودش بیاید و بفهمد که زن را می‌بیند. قطعاً همان قسمت از ذهنش هم دست زن را خوانده بود، پیش از آن‌که خود پال بفهمد که دست زن را خوانده است ـ وگرنه چرا آن زن در ذهن او تصاویری بدشگون و شوم تداعی می‌کرد؟ هربار که زن پا به اتاق می‌گذاشت، پال به یاد تصاویر حکاکی‌شده‌ای می‌افتاد که افریقایی‌های خرافه‌پرستِ رمان‌های اچ. رایدر هَگِرد آن‌ها را می‌پرستیدند، به یاد سنگ می‌افتاد و به یاد فلاکت.

تصویر آنی ویلکس در قامت بتی افریقایی که از کتاب او یا معادن پادشاه سلیمان بیرون آمده، هم مضحک بود و هم، در کمال تعجب، دقیق. زن درشتی بود. هر وقت می‌خواست به کارهای بیرون از خانه‌اش برسد، به اتاق‌خوابش که هیچ‌کس آن‌جا را ندیده بود می‌رفت و شلوار جین به پا می‌کرد. بدنش درشت بود اما انگار برکت نداشت. حسی که به آدم می‌داد حس کلوخ و گاردریل بود و نه حس مدخلی که آدم را فرابخواند، نه حس فضاهای باز و نه حس گذرگاه.

اما گذشته از تمام این حرف‌ها، حس دیگری به پال می‌داد که برآشفته‌اش می‌کرد، حس این‌که آن زن جامد است، انگار هیچ رگی یا حتی هیچ عضو داخلی‌ای در بدنش نبود؛ انگار آنی ویلکس از چپ تا راست، از بالا تا پایین، جامدِ جامد بود. هر چه می‌گذشت، پال بیش‌تر مطمئن می‌شد که چشمان زن، گرچه به نظر تکان می‌خوردند، فقط نقاشی‌اند و بس. کل تکان خوردن چشم‌های زن مثل تکان خوردن چشم‌ پرتره‌ها بود که انگار هر جایی بایستی، آن‌ها با چشمان‌شان دنبالت می‌کنند. فکر می‌کرد که اگر دوتا انگشتش را مثل عدد هفت بگیرد و داخل سوراخ‌های دماغ زن فروببرد، هنوز سه میلی‌متر نگذشته به مانعی جامد برمی‌خورد (حالا شاید هم مانعی که کمی به داخل فرومی‌رود)؛ فکر می‌کرد که حتی آن ژاکت طوسی‌رنگ و آن دامن‌های خانه‌ی دِمُده و شلوار کار جین رنگ‌ورورفته‌اش هم بخشی از تاروپود آن بدن نفوذناپذیر هستند. پس جای تعجبی نداشت که به چشم پال شبیه به بتی از دل رمانی پرسوزوگداز بیاید. آن زن هم، مانند باقی بت‌ها، کارش فقط یک چیز بود: انداختن تشویشی به دل دیگران که آهسته‌آهسته جایش را به رعب‌ووحشت بدهد. مانند بت‌ها جز این تشویش چیزی ارزانی دیگران نمی‌کرد، فقط همه‌چیز‌شان را به تصاحب خود درمی‌آورد.

-از متن کتاب-