سلام، رونی هستم.

این منم که اولِ هر صبح در آینه به خودم نگاه می‌کنم.

به‌طور معمول از این کار خوشم نمی‌آید. به خودم زل می‌زنم و به تصویرم در آینه فکر می‌کنم. احساسی ناخوشایند به من دست می‌دهد. همین منجر می‌شود بیش‌ازحد به فکر فرو بروم.

اما حالا این کار را انجام می‌دهم، و اینها را می‌بینم: چشمان سبز تیره، دماغ بزرگ که با آن کنار آمده‌ام، حجم موهایی که جاهای نامناسب روئیده‌اند مثل سوراخ گوشم و روی دماغم، و ابروی‌های پیوسته هم یکی از دلایلی است که به من لقبِ برادر گمشده لیام گالاگر می‌دادند.

با خودم فکر می‌کنم ای‌کاش همه‌جای صورتم این‌قدر مو نداشت، ولی بعد به خودم می‌گویم که در این سن خیلی خوب مانده‌ام. فقط کمی خط ریشم جوگندمی شده و هیچ‌گونه کچلی هم ندارم. به‌عنوان یک مرد چهل‌وهفت‌ساله خیلی هم بد به نظر نمی‌رسم. نه آن سال‌هایی که پشت سر گذاشته‌ام.

روزگاری همان پسر عجیب و غریب بودم. بچه‌ای از شمال شرق لندن که در سالن‌های پر از دودِ اسنوکر پرسه می‌زد و مردهای بالغ را شکست می‌داد. با صورتی گل‌انداخته و معصوم اما بسیار بددهن. همانی که همه می‌گفتند قرار است دنیا را تغییر دهد، کسی که با انگیزه و استعداد و عشق خالص بازی می‌کرد.

بعد از آن خودم را گم کردم. هربار سه شبانه‌روز بیرون از خانه بودم، غرق در مشروب و ماریجوانا، و تمام آن استعداد را به آتش کشیدم. پدرم به زندان رفت و مادر نیز خانه را ترک کرد.

از بیرون با ماشین‌های پرسرعت و لاف‌های بزرگ، پرزرق و برق به نظر می‌رسیدم. ولی از درون متلاشی بودم، طوری که با بازپروری و دویدن نجات یافتم.

-از متن کتاب-