آمارا، همین‌طور که لقمه توی دهانش بود، گفت: «و مسابقه‌ی سالانه‌ی جاروسواری سرعت و مسابقه‌ی پرتاب توپ توی دودکش و نمایش آکروباتیک هوایی و مسابقه‌ی هر چی شد شد بین معلم‌ها و دانش‌آموزها.»

پنجاه روز انتظار زیاد بود!

داشتیم قبل از برگشتن به مدرسه برنامه‌ی مسابقه‌ی جاروبازی‌مان را‌ می‌ریختیم (با در نظر گرفتن مورد وینی) که درِ چای‌خانه باز شد و موجی از هوای گرم آمد تو و پشت‌بندش هم سه‌تا نوجوان بی‌نهایت مرتب‌‌ آمدند که قطعاً از بچه‌های هنرستان نبودند. شانس آوردیم که رفتند و پشت دورترین میز نشستند و با آن‌که حس‌ می‌کردیم بهمان زل زده‌اند احتمالاً نمی‌توانستند حرف‌هایمان را بشنوند.

پاک گفت: «برو بازی کردن این‌ها رو تصور کن.» و همه این‌‌قدر افتادیم به ریزریز خندیدن که تافی مجبور شد بیاید بگوید ساکت باشیم.

ولی حالا که برگشته‌ام خانه، درباره‌ی آن خنده‌ها حس بدی دارم. چون با این‌که تصور جاروسواری غیرجادوگرها (در مدرسه به آدم‌های معمولی این‌طوری می‌گویند) یک ‌جورهایی خنده‌دار است، خیلی بدم‌ می‌آید که آدم‌های این شهر مرتب‌ می‌گویند «ما» و «اون‌ها!»

-از متن کتاب-