کتاب اگر فقط خودت بخواهی شهناز مهدی‌پور نشر انتشارات نظری

جماعتی همه مشوش و نگران، در سالنی که هر چند دقیقه یک‌بار پر و خالی می‌شد و رفت و آمد در آن را سخت کرده بود، به سرعت و بی‌تفاوت از کنار نیمکت قدیمی کنار اتاق ۱۱۹ می‌گذشتند و دختر جوان هر بار که کسی از کنارش رد می‌شد خود را جمع‌تر می‌کرد. بدن لاغرش زیر چادر مشکی گم شده بود و فقط چشمان کوچکش که نگرانی و هراس را منعکس می‌کردند، مشخص بود. با لبه چادرش بینی و دهنش که بوی نیمکت تازه رنگ شده، آزارشان می‌داد، را گرفته بود. چشمان نگرانش به ساعت ته سالن دوخته شده بود و پاها و دست‌هایش، زیر چادر تکان می‌خورد. سرش را بی‌اختیار تکان می‌داد. انگار با خودش یا کسی که دیده نمی‌شد در سکوت صحبت می‌کرد.