کتاب دختری که آینده را می‌دانست نشر کتاب کوچه

اگر از علاقمندان داستان‌های تریلر با مضمون معمایی-جنایی باشید، رمان «دختری که آینده را می‌دانست» پیشنهاد خوبی به شماست.

داستان با کشف یک جعبه فلزی بیسکویت آغاز می‌شود که دست‌های بریده یک زن و یک مرد در آن قرار دارد. جنایتی تکان‌دهنده که البته قدمت زیادی دارد. طبق یافته‌های پلیس این جعبه و محتویات هولناکش حدود ۷۰ سال پیش در زیرزمین خانه‌ای دفن شده‌اند. این کشف در منطقه لاتن در حومه لندن باعث می‌شود عده‌ای از زنان و مردان که سالیان پیش در آن منطقه می‌زیستند دوباره دور هم جمع شوند، تا خاطرات و گذشته مشترک‌شان را به یاد بیاورند و روابط جدیدی را با یکدیگر آغاز کنند. رابطه‌ای که بر زندگی بسیاری از آنان تاثیری شگرف دارد.

شاید بتوان تکه‌های بدن دو نفر را در یک جعبه فلزی در اعماق زمین مدفون کرد، اما عشق و احساسات سرکوب‌شده بشر هرگز برای همیشه خفته و دور از چشم باقی نمی‌ماند. وجه درخشان کتاب این است که فارغ از تریلرهای عامه‌پسند و سطحی روت رندل در این کتاب به لایه‌های پنهان روان و ذهن بشر توجه دارد. او با چیره‌دستی، به بهانه یک کشف جنایی به کاوش در اعماق روح و روان انسان‌ها می‌پرازد و خواننده را جذب قلم سحرآمیزش می‌کند.

نویسنده این کتاب در کارنامه خود جایزه «ادگار» را دارد و مخاطبان حرفه‌ای رمان‌های ژانر پلیسی و معمایی به‌خوبی با این جایزه و اعتبارش آشنا هستند. این اثر آخرین رمان منتشر شده رندل محسوب می‌شود. رندل در سال ۲۰۱۵ در اثر حمله قلبی از دنیا رفت و شاید به جرأت بتوان گفت جهان خوانندگان رمان‌های جنایی و پلیسی برای بار دوم در سوگ آگاتا کریستی فرو رفت. در بخشی از کتاب می‌خوانیم: «کالین کوئل گزارش پاتولوژیست را – که به نظرش گزارش خوبی بود – دربارۀ دی‌ان‌ای دست‌هایی که زیر خانۀ وارلاک پیدا شده بود، می‌خواند. بیشتر گزارش حتی برای باهوش‌ترین افراد، قابل درک نبود و کوئل خودش را در زمرۀ افراد بسیار باهوش محسوب می‌کرد. اما نمی‌توانست فایدۀ این کار را بفهمد، چون هیچ چیز برای مقایسه با آن ها وجو نداشت. شصت هفتاد سال پیش، احتمالا آن ناحیه از لاتن پر بوده از مردمی که دی‌ان‌ای آن‌ها با دی‌ان‌ای این دست‌ها تطبیق داشته یا به آن شباهت زیادی داشته. اما حالا همه‌شان رفته بودند، یا به عبارت دیگر، مرده بودند. با خودش فکر کرد باید از آن آدم‌هایی که اسمشان باتچلر بود بخواهد تا آزمایش دی‌ان‌ای بدهند و از آن دافنه فرنس اسرارآمیز هم همین را بخواهد، اما این کار فقط وقتی فایده داشت که یکی از دست‌ها به یکی از بستگان این افراد تعلق داشته باشد.»