کتاب والدن نشر رادیو گوشه - نسخه صوتی

کتاب والدن را هنری دیوید ثورو، نویسنده، فیلسوف و فعال سیاسی آمریکایی، به رشته تحریر درآورد. این کتاب مشهور توسط علیرضا بهشتی شیرازی ترجمه شده‌است. گرچه بسیاری از خوانندگان، شیفته‌ی نثر ظریف و بینش عمیق ثورو در این اثر هستند، اما هدف او صرفاً جلب نظر مخاطب نبوده، بلکه خواهان ترویج اندیشه‌های خود نیز بوده است. ثورو به این امر واقف بود و حتی گاه از عدم درک صحیح افکارش توسط مخاطبان، گلایه می‌کرد. جای تعجب نیست که هم عصران ثورو، ارزش واقعی آثار او را به درستی درک نکردند. او در والدن، سبک زندگی سعادت‌بخش و پناهگاهی برای رهایی از آشفتگی‌های عصر خود (و دوران‌های پس از آن) ارائه می‌کند که یکی از پایه‌های اصلی آن، طرد دیدگاه‌های متداول و رایج در جامعه است. والدن، روایتگر دو سال و دو ماه انزوا و زندگی ساده او در کنار دریاچه والدن در ایالت ماساچوست است. ثورو در این کتاب، به شرح تجربیات خود از این دوران می‌پردازد و توضیح می‌دهد که چرا زندگی در طبیعت و دوری از جامعه را برگزیده است. او امیدوار بود که با این کار، به خودشناسی عمیق‌تری دست یافته و درک بهتری از جامعه پیدا کند.

خلاصه کتاب والدن اثر هنری دیوید ثورو

کتاب والدن در هجده فصل مجزا تألیف شده که هر کدام به موضوعی خاص اختصاص دارد. برخی از این فصل‌ها مانند مزرعه لوبیا و برکه‌ها جنبه‌ی توصیفی دارند و به شرح جزئیات زندگی ثورو در طبیعت می‌پردازند. در مقابل، فصل‌هایی مانند اقتصاد و قوانین متعالی‌تر لحنی استدلالی دارند و به فلسفه و اندیشه‌های ثورو در مورد زندگی و جامعه می‌پردازند. با وجود تنوع موضوعی، انسجام کلی بر متن حاکم است و ثورو تجربیات گاه غیرمتعارف خود از زندگی ساده در طبیعت را به شکلی منظم روایت می‌کند. مضامین اصلی کتاب را می‌توان در محورهای زیر خلاصه کرد: ثورو معتقد بود که بسیاری از مردم در دامن زندگی روزمره گرفتار شده‌اند و از لذت‌های واقعی زندگی محروم هستند. همچنین معتقد بود که نظام اقتصادی مبتنی بر مادی‌گرایی، عامل اصلی بسیاری از مشکلات جامعه است. او زندگی ساده در طبیعت، شادی و آرامش واقعی را ترجیح می‌داد و ثورو در خلال زندگی در طبیعت، به دنبال کشف قوانین متعالی هستی و تجربیات عرفانی بود.

بخشی از کتاب

چندی پیش در یک سالن سخنرانی احساس کردم ناطق از موضوعی سخن‌ می‌راند که بیش از اندازه با آن بیگانه است؛ لذا نتوانست به‌‌ قدری‌که برایش ممکن بود توجهم را جلب کند. او به شرح چیزهایی پرداخت که در دل نداشت، بلکه به آن نزدیک هم نبود، بلکه در حوالی بیرونی‌ترین پوسته‌ها و ظواهر او بود. لذا در خطابه‌اش هیچ اندیشۀ حقیقتاً کانونی و یا تمرکزبخشی به‌چشم نمی‌خورد. ترجیح می‌دادم او همچون یک شاعر به شخصی‌ترین تجربه‌هایش می‌پرداخت. عظیم‌ترین تحسینی که تاکنون از من شده است زمانی بود که کسی از من دربارۀ اندیشه‌ام پرسید. من هرگاه که چنین اتفاقی می‌افتد شگفت‌زده و شادمان می‌شوم، از بس‌که چنین استفاده‌ای از من نادر است؛ انگاری که گوینده می‌داند من به چه دردی می‌خورم. چیزی‌که انسان‌ها عموماً از من می‌پرسند آن است که از زمین‌شان چند جریب خواهم ساخت زیرا من یک نقشه‌بردارم، یا حداکثر چه خبر پیش‌پاافتاده‌ای در چنته دارم. آنها هرگز به سراغ گوشت من نمی‌آیند، بلکه پوست را می‌پسندند. یک‌بار کسی از راهی دور سراغم آمد تا از من برای سخنرانی دربارۀ برده‌داری دعوت کند، اما وقتی با او سخن گفتم دریافتم که گروهش از من می‌خواهند هفت‌هشتم منبر از برای آنان و تنها یک‌هشتم از آن من باشد؛ پس دریغ کردم. من به هر کجا که برای خطابه دعوت می‌شوم - زیرا در این کسب‌وکار کمی سابقه دارم - فرضم آن است که نمی‌خواهند برایشان حرف‌های صرفاً دلپذیر بزنم، یا تنها چیزهایی بگویم که حضار با آن موافقت خواهند کرد، بلکه پیش خود می‌گویم در آنجا برای فکر من در موضوعی خاص علاقه‌ای هست، اگرچه بزرگترین احمق این سرزمین باشم؛ بر این اساس است که بسیج می‌شوم تا جرعه‌ای جانانه از خویشتن به آنان بنوشانم. آنها به‌دنبالم فرستاده‌اند و دارند به من پول می‌دهند، پس مصمم می‌شوم که از من بهره‌ ببرند، اگرچه بیش از هرکس دیگری حوصله‌شان را سر بیاورم.

پس اینک به شما خوانندگان خود نیز چیزی مشابه خواهم گفت. از آنجا که شما مخاطبان من هستید، و من یک جهانگرد نبوده‌ام، دربارۀ کسانی صدها فرسنگ دورتر نخواهم گفت، بلکه تا حدی‌که بتوانم به خانه نزدیک می‌شوم. زمان کوتاه است، پس تملق را کنار می‌گذارم و به نقد بسنده می‌کنم.

بیایید شیوه‌ای را که بدان زندگی می‌کنیم در نظر آوریم.