کتاب پچ پچ نشر انتشارات نسل نواندیش

«در تاریکی اتاق‌نشیمن ایستاده بودم، مشت‌هایم سفید شده و انگشتانم به دور دستۀ لاستیکی چسبناک چوب بیسبال کوچکم به‌شدت فشار داده شده بود و از پنجره به بیرون در شب خیره شده بودم، در تلاش برای محافظت از همسر و دختر نوزادم در برابر مردی دیوانه که هرگز او را ندیده بودم. هرگونه خودآگاهی از اینکه این وضعیت چگونه به نظر می‌رسد یا اینکه اگر آن مرد دیوانه ظاهر شود، چه‌کار ممکن است بکنم، به‌دلیل ترسی که تجربه می‌کردم، از بین رفته بود. این افکار به‌سرعت در سرم تکرار می‌شدند:

همه این‌ها تقصیر من است. به خودم می‌گفتم: من صاحب یک نوزاد سالم و دوست‌داشتنی هستم و همسری دارم که مرا دوست دارد. من آن‌ها را به خطر انداخته‌ام. چه‌کار کرده‌ام؟ چگونه می‌توانم این را درست کنم؟ این افکار مانند چرخ‌وفلکی وحشتناک بود که نمی‌توانستم از آن پیاده شوم.

پس در آنجا بودم، گرفتار، نه‌تنها در اتاق‌نشیمن تاریکم، بلکه در کابوس ذهن خودم. من، دانشمندی که آزمایشگاهی را که به مطالعه خودکنترلی اختصاص دارد هدایت می‌کنم و متخصص در رام کردن دورهای منفی افکار هستم، در ساعت سه بامداد با چوب بیسبال کوچکی در دستم، به بیرون از پنجره نگاه می‌کردم؛ شکنجه‌شده نه به‌وسیلۀ بوگیمن[1] که نامه‌ای جنون‌آمیز برایم فرستاده بود، بلکه به‌وسیلۀ بوگیمن درون ذهنم.

چطور به اينجا رسيده‌ام؟