کتاب شهبانوی پنهان نشر داهی

روز پیش‌ازآن، آنچه را از جنگ به جا مانده بود به چشم خود دیده بودم؛ لاشه‌‌هایی که زیر پرتوهای خورشید پوسیده بودند و کرم‌‌هایی که همچون مگسان گرد شیرینی روی هرآنچه از لاشه‌‌ها بر جا مانده بود می‌‌لولیدند. یک سگک برنجی، چاقویی با دسته‌‌ای کنده‌‌کاری‌شده، پرِ کلاه، سه‌دکمه‌‌ی استخوانی؛ این‌‌ها گنجینه‌‌ای بودند که می‌‌توانستند شکممان را سیر کنند. پدرم به‌تندی گفت: «ما هنرپیشه‌ایم، نه لاشخور!» آنگاه مرا کنار زد و افزود: «کارها‌‌یی هست که ما انجام نمی‌‌دیم؛ کارهایی که هرگز انجامشون نخواهیم داد.» سرزنش‌‌هایش هنوز در گوشم پژواک می‌‌کنند.