کتاب درامدی بر آموزشگری در آموزش عالی نشر دانشگاه تربیت مدرس

تربیت آموزشگر برای عهده‌دار شدن مسئولیت آموزشگری در آموزش عالی ایران امری مغفول یا به‌شدت حاشیه‌ای است. هیچیک از دانشگاه‌های کشور که به اجرای دوره‌های آموزشی تحصیلات تکمیلی و به‌ویژه دوره دکتری مشغول هستند و آگاهند که دانش‌ آموختگان‌ عمدتاً در کسوت آموزشگری در دانشگاه‌های کشور در خواهند آمد، اهتمام ویژه‌ای برای تحویل خروجی های «خوب» از این منظر، یعنی آموزشگری، به آموزش عالی کشور ندارند. تنها استثنا در این زمینه دانشگاه تربیت مدرس است که به‌عنوان میراث باقیمانده از سال‌های آغازین انقلاب اسلامی که شاهد تأسیس این دانشگاه بوده‌ایم، به ارائه دروسی با عنوان دروس مدرسی ادامه داده است. اگرچه در این مورد یگانه نیز وضعیت و جایگاه این دروس نسبت به سالیان ابتدایی تأسیس بسیار تغییر کرده و دروس مربوطه دیگر به‌عنوان دروس اجباری برای دانشجویان این دانشگاه مد نظر نیست. تغییراتی که در اثر تحولات دو دهه گذشته در کارکرد انحصاری دانشگاه تربیت مدرس ایجاد شده است را باید علت تغییر در موقعیت دروس مدرسی از جایگاه دروس الزامی به جایگاه دروس مورد تشویق و در نهایت داوطلبانه دانست. چرا که هم اکنون کم‌تر دانشگاهی در کشور در زمینه ارائه برنامه‌های دوره دکتری فعال نیست و گویی کارکرد دانشگاه تربیت مدرس تکثیر شده و به اشتراک گذاشته شده است. اما معلوم نیست به چه علت با همگانی شدن این کارکرد یعنی تربیت آموزشگر، برنامه‌های متناظر با آن یعنی اهتمام به تدارک و اجرای برنامه‌های ویژه برای تربیت آموزشگر همگانی نشده است؟!