کتاب کتابشناسی آثار آیت‌الله‌العظمی نشر وراقان

آیت‌الله العظمی حاج آقا سیدحسین طباطبایی بروجردی، از مجتهدان و فقهیان بزرگ شیعی بود که علاوه بر خدمات ارزندۀ اجتماعی و فرهنگی از جمله: «تأسیس مدرسه و مسجد، و بازسازی کتابخانه‌های مختلف، احیای آثار قدما و نشر کتاب، اهتمام به استنساخ و تصحیح و تحقیق متون، اهدای کتاب به کتابخانه‌ها و مراکز اسلامی گوناگون، نوآوری و ابتکار در نظام آموزش و پژوهش و حوزه‌های علمیه، تشویق و ترغیب طلاب به امر پژوهش و...،» خود نیز اهمیّت ویژه‌ای برای کتاب و پژوهش قائل بوده و زمان بسیاری به مطالعه و نگارش اختصاص داده‌اند. مجموعه فعالیّت‌ها، خدمات و آثار و نوشته‌های ایشان، که تا به امروز اثرات و ثمرات آن نیز پابرجا است، مؤید این مطلب است.

مستندات و خاطرات بسیاری حاکی از علاقه و همّت آن مرجع بزرگ به بحث مطالعه و پژوهش، چه در دوران جوانی و چه در طول دوران مرجعیّت ایشان دارد. به نقل از خود ایشان، از ابتدای شروع به درس و بحث در بروجرد، چند کار تحقیقی را در کنار کار منظم درسی در دست گرفتند و در تمام مدت اقامتشان در این شهر، از آن دست نکشیدند. نقل معظم‌له را ذیل مدخل کتاب «جامع احادیث الشیعه» آورده‌ایم.

دیگران در فضائل و خصائص علمی ایشان نوشته‌اند: «در دوران جوانی و اشتغال به تحصیل در حوزۀ علمیّۀ اصفهان، گاه می‌شد شب سرگرم مطالعۀ کتاب می‌گردید، و آنچنان غرق در مطالعه می‌شد که ناگهان صدای مؤذّن که اذان صبح را می‌گفت، می‌شنید.» او حتی در عصر مرجعیّت ساعت شبانه روز خود را به طور دقیق با نظم خاص، تقسیم‌بندی کرده بود و از همۀ اوقات عمرش، بدون استثناء به طور صحیح استفاده می‌کرد و استفاده می‌رسانید. قبل از تدریس ساعتی را به مطالعه درس مشغول می‌شد، و در این وقت به احدی از کوچک و بزرگ اجازه ملاقات نمی‌داد. حتماً درسی را که تدریس می‌کرد، قبلاً با مطالعه عمیق آن را آماده و پخته می‌کرد، تا وقت شاگردانش را ضایع نسازد. برخی از شاگردان ایشان ضمن خاطرات خود نیز نقل کرده‌اند: «آیت‌الله العظمی بروجردی که ما در وشنوه در خدمت ایشان بودیم، می‌فرمودند من از این کارهایی که اسمش را می‌گذارند آقائی که بیایند دست ببوسند و پول بدهند و اینها زود خسته می‌شوم و وقتی که کاملاً خسته شدم استراحتم این است که فوری بروم یک کتاب بردارم و مطالعه کنم و از آن خسته نمی‌شوم....» مذاکره علمی و مطالعه برای ایشان لذت‌بخش بوده و بارها از ایشان شنیده شده است: «من از کارهای علمی خسته نمی‌شوم». این روحیه و ویژگی باعث شده بود او را به نبوغ و احاطۀ علمی در علوم مختلف برساند و ایشان را جامع معقول و منقول و مشهود می‌دانستند و می‌ستودند.