«نوآوری این نمایش زبان خاص آن است؛ زبان کلامی، زبان روایی و تصویری آن. زبانی که جابهجا طنز و هزل آن را همراهی میکند... نمایش با ضربآهنگی کوبنده لحظه به لحظه به پیش میرود و تماشاگرش را بیآنکه لحظهای به خود واگذارد در سیر لحظات عاطفی و انسانیاش قرار میدهد... و این یکی از معدود امتیازاتی است که هر نمایشی از آن بهرهمند نیست.»
(ویژهنامهی سومین فستیوال تئاتر ایرانی کلن)