کتاب از فرزندت بهترین بساز نشر ادبیات معاصر

در گروه بین‌المللی مادران پیش‌دبستانی‌ها ـ سازمانی‌ که مشوق و حامی مادران کودکان خردسال است معمولاً از ما می‌‌پرسند که چه منبعی را برای موضوع پر چالش و سخت آموز پرورش فرزند پیشنهاد می‌کنید؟

این هم منبع!

چرا با این‌همه کتاب و برنامه‌ی آموزشی فوق‌العاده، از فرزندت بهترین بساز را به‌عنوان منبع محبوب خود انتخاب کرده‌ایم؟ به سه دلیل:

دلیل اول: مؤثر واقع می‌شود. به همان زبانی حرف می‌زند که پدران و مادران حرف می‌زنند. با عقل سلیم تطابق دارد. مطالب آن قابل ‌فهم است. اگر مسائل روزمره‌ی پرورش فرزند را در نظر بگیریم، دکتر هنری کلود و دکتر جان تاون‌زند اصول و فنونی را ارائه می‌کنند که مؤثر واقع می‌شود.

دلیل دوم: بر اساس تعالیم الهی است. نگارندگان به شکل تحسین‌برانگیزی با ترکیب آموزه‌های الهی و روان‌شناختی رویکردی یکپارچه و قابل‌اعتماد ارائه می‌کنند. آن‌ها تکلیف خود را به انجام رسانده‌اند و نتایج آن را در اختیار ما می‌گذارند.

دلیل سوم: بنیادگراست. نگاه وسیع این کتاب همه‌ی سنین و همه‌ی مراحل فرزندپروری را پوشش می‌دهد و درعین‌حال بر اهمیت منحصربه‌فرد سال‌های نخستین تأکید دارد. به‌عنوان والدین، بهترین حالت این است که با داشتن ذهنیتی از نتیجه، کار را آغاز کنیم. من می‌توانم نتایج عملی این رویکرد پرورش فرزند را در شخصیت بچه‌های خودم ببینم. البته که بی‌نقص نیستند اما عالی هستند.

مثالی از لحظاتی در چند هفته‌ی پیش بیاورم.

خانواده‌ی ما تازه صندلی‌های خود را از آن میز حصیری که شام مورد علاقه‌ی دخترم یعنی مرغ کبابی، پاستا و سبزیجات روی آن صرف شد، عقب کشیده بود. شوهر و پسر دوازده‌ساله‌ام، اِثان برای پرتاب توپ‌های گلف بیرون زدند و آن عصر کش‌دار تابستانی را در اختیار من و دختر چهارده‌ساله‌ام، اِوا گذاشتند. ما پشت آن میز لنگر انداخته بودیم و سفرهای این سه هفته‌ی آخر را مرور می‌کردیم: اردوی تابستانی و پس‌ازآن سفر با دوستان فرهنگ‌سرا. دلم برایش تنگ شده بود.‌ دختر صدوهفتادوهفت سانتی‌متری‌ام بزرگ می‌شود، آن‌هم به‌سرعت. این زن جوانی که در مقابل من است حیرت‌زده‌ام می‌کند. در کمال تعجب من، آن شب او با من درباره‌ی همه‌ چیز در زندگی‌اش حرف ‌زد ـ جدی حرف می‌زد ـ از پسرها، دوستانش، از خدا. در یک‌لحظه متوجه تغییر ظریفی بین خودمان ‌شدم. البته که من هنوز مادرم؛ اما دارم به یک دوست تبدیل می‌شوم. او هنوز هم به من نیاز دارد، اما متفاوت از یک دهه‌ی گذشته. رابطه‌ی ما به‌جای جدیدی کشیده می‌شود. به‌طور غریزی می‌دانم که دخترم سفر کودکی را به پایان رسانده و اکنون در مسیر بزرگ‌سالی حرکت می‌کند. بر پایه‌ی تربیت گذشته‌اش، رو به‌سوی فردا، به من می‌رسد و از من می‌گذرد؛ و من متحیر به تماشا نشسته‌ام.