کتاب صوتی اتاق شماره‌ی 6 نشر رادیو گوشه

اتاق شماره ۶ داستانی کوتاه اثر آنتوان چخوف است که اولین بار سال ۱۹۸۲ در یکی از نشریات کشور روسیه منتشر شد. چخوف در این داستان فضای یک بیمارستان روانی را ترسیم کرده است. در اتاق شماره‌ی ۶ این تیمارستان ۵ بیمار حضور دارند و پزشکی به نام آندری یفیمیچ مسئول رسیدگی به آن‌هاست. چخوف حالات روانی هر ۵ نفر را برای خواننده توصیف می‌کند و سعی می‌کند گفت‌وگوهایی را شکل دهد. بیماری به نام ایوان دمیتریچ گروموف سوژه‌ی اصلی این ماجراست. او مردی است که قبلاً مأمور دادگاه بوده و الان این توهم را دارد که بدون اینکه گناهی مرتکب شده باشد دنبالش هستند و قصد دستگیری‌اش را دارند. داستان با ورود یک پزشک جدید به بیمارستان شکل تازه‌ای به خود می‌گیرد، او مشکوک شده است که خود پزشک نیز ممکن است سلامت روانی‌اش را از دست داده باشد. - بخشی از کتاب: یک روز میخاییل آوریانویچ بعد از ناهار آمد، وقتی که آندری یفیمیچ روی کاناپه دراز کشیده بود. برحسب اتفاق در همان موقع خوبوتوف هم با برمید پتاسیم از راه رسید. آندری یفیمیچ به‌سختی خودش را بلند کرد، نشست و هر دو دستش را به کاناپه تکیه داد. میخاییل آوریانویچ شروع کرد:‌«دوست عزیز، امروز رنگ و رویتان خیلی بهتر از دیروز است. واقعا حرف نداری! خدا شاهد است، حرف نداری!» خوبوتوف هم خمیازه‌کشان گفت:‌«دیگر وقتش است همکار عزیز، وقتش شده که خوب بشوید. لابد خودتان هم دیگر از این وضع خسته شده‌اید.» میخاییل آوریانویچ با خوشحالی گفت:‌«معلوم است که خوب می‌شویم. هنوز می‌خواهیم صدسال دیگر زندگی کنیم. بله قربان!» خوبوتوف هم مریض را تسکین داد: «حالا صد سال هم نشد، بیست سال حتمی است. چیزی نیست، همکار عزیز، چیزی نیست. ناراحت نباشید... بیخود خلقتان را تنگ نکنید.» میخاییل آوریانویچ قهقهه‌ای زد و با کف دست روی زانوی دوستش کوبید:‌«ما هنوز کلی گردوخاک می‌کنیم! نشانتان می‌دهیم! تابستان آینده، اگر خدا بخواهد، می‌زنیم می‌رویم قفقاز و تمامش را با اسب زیر پا می‌گذاریم. هوپ! هوپ! هوپ! و از قفقاز که برگشتیم یکهو دیدی عروسی راه انداختیم.» میخاییل آوریانویچ چشمک معنی‌داری زد: «زنتان می‌دهیم، دوست عزیز... زنتان می‌دهیم.» آندری یفیمیچ ناگهان احساس کرد رسوب دارد به گلویش می‌رسد. قلبش به‌شدت درد گرفت. به‌سرعت بلند شد، به سمت پنجره رفت و گفت:‌«ننگ آور است! نکند واقعاً متوجه نیستید که حرفهایتان ننگ آور است؟» می‌خواست حرفش را ملایم و مؤدبانه ادامه دهد، ولی برخلاف میلش ناگهان مشت‌هایش را گره کرد و آن‌ها را بالای سرش برد.