کتاب مداخلات روان پویشی در دوران بارداری و نوزادی بیورن سالومونسون نشر قطره

چند سال پیش من (سالومونسون، ۲۰۱۴ الف) کتابی درمورد درمان تحلیلی مادر ـ نوزاد منتشر کردم. این کتاب در درجه‌ی اول برای روان‌درمانگران نگاشته شد، اما برای همه‌ی افرادی که به بهزیستی روان‌شناختی حوالی زمان تولد علاقه‌مندند نیز مفید است. این امر درمورد کتاب حاضر نیز صادق است که متکی بر مشاوره‌ی مختصر در مرکز سلامت کودک استکهلم است، یعنی جایی که من به‌عنوان روان‌تحلیلگر کار می‌کردم. مرکز سلامت کودک یک بخش مراقبت‌های سلامتی محلی برای نوزادان و کودکان است و معاینات منظمی را تا شش‌سالگی انجام می‌دهد. پرستارها یا ناظران سلامتی مرکز سلامت کودک اهمیت ویژه‌ای در کمک به والدین درمورد «نگرانی‌های مربوط به کودک» دارند. این مراکز در سایر کشورها اسامی دیگری مثل کلینیک‌های کودکان تازه‌متولدشده و سازوکارهای دیگری دارند، اما در بیشتر آن‌ها این خدمات و مراقبت‌ها توسط گروهی از متخصصان که متشکل از ماما، پرستار و پزشک است، ارائه می‌شود. گرچه من از تجربه‌ی اسکاندیناوی کمک می‌گیرم، اما الگوی کار من محدود به این کشورها نیست. ایده‌ی وجود یک روان‌درمانگر شایسته در واحدهای مشابه می‌تواند برای هر کشور و هر نظام مراقبت بهداشتی قابل‌استفاده باشد. من خانواده‌هایی را در اتاق مشاوره‌ی کنار دفتر پرستاران در مرکز سلامت کودک می‌بینم. همچنین نظارت‌های بالینی منظمی بر کار پرستاران دارم. هدف این است که از کار آنان الهام بگیرم و نشانگان اختلال هیجانی را در والدین و کودکان مشاهده کنم و از واکنش‌های هیجانی شخصی آنان در زمان ملاقات خانواده‌ها آگاه شوم. برای روان‌درمانگران تازگی ندارد که یک متخصص در احساساتی قوی و گاهی غیرقابل‌درک در مقابل یک بیمار، غرق شود. همان‌طور که در این کتاب خواهیم دید، این پدیده انتقال متقابل نامیده می‌شود و استفاده از آن می‌تواند در کار با کودکان و والدین، مزیت‌های زیادی داشته باشد. هدف نظارت بالینی همچنین ترغیب پرستاران به مطرح کردن نگرانی‌ها درمورد والدین و کودکان با ایشان است. اگر این کار منجر به درخواست کمک از سوی والدین شود، پرستار می‌تواند جلسه‌ی مشاوره با مرا پیشنهاد دهد. حقیقت آن است که کار من در مرکز سلامت کودک موجب می‌شود مادران راحت‌تر بتوانند به دفتر من وارد شوند و درباره‌ی نگرانی‌هایشان درمورد کودک صحبت کنند. بخش اول کتاب در باب این کلینیک پیشنهاد می‌دهد که چگونه به اضطراب‌های مادر بپردازیم و چگونه پدر را در درمان وارد کنیم و همچنین نحوه‌ی مشاهده و پرداختن به پریشانی‌های نوزادان و نوپایان را بیان می‌کند. بخش دوم در باب نظریه، ادامه‌ی تلاش‌های من درجهت یکپارچه‌سازی تجارب بالینی‌ام با نظریه‌ی روان‌تحلیلی است. درمان روان‌پویشی با نوزادان و والدین یک حیطه‌ی تجربی جدید است و ما نیاز داریم که نظریه‌ای منسجم بسازیم که یافته‌های مواجهه‌های درمانی و پژوهش‌های آزمایشگاهی نوزادان را باهم دربر گیرد. در غیر این صورت نظریه متزلزل می‌شود و سازوکارهای درمانی آن اسرارآمیز یا درهم‌وبرهم به نظر خواهد رسید. کتاب با چشم‌اندازی برای آینده‌ی مراقبت‌های روان‌شناختی دوران تولد به پایان می‌رسد. من تأثیر مثبت مداخلات درمانی ارائه شده در محیط آرام و در دسترس مرکز سلامت کودک را ذکر کردم. این امر مرا متقاعد کرد که مدافع وجود چنین درمان‌هایی در واحدهای مراقبت سلامتی دوران تولد باشم. امروزه نوعی تناقض میان آگاهی گسترده‌ درمورد عواقب منفی افسردگی پس از زایمان روی سلامت روان مادر و نوزاد با کمیابی گزینه‌های درمان در دسترس و با کیفیت درمان روان‌پویشی والد نوزاد، وجود دارد. اگر این کتاب بتواند به کاهش این امر کمک کند و الهام‌بخش چنین کارهایی در سطحی وسیع باشد، من بسیار خشنود خواهم شد. هدف دومم آن است که الهام‌بخش درمانگرانی باشم که با «نوزاد درون مراجعان بزرگسال» کار می‌کنند. گفتمان روانکاوی بیشتر متکی بر گفتگو میان بیمار و تحلیلگر است. گاهی این امر موجب کم‌اهمیت جلوه دادن درک ما از ارتباط غیرکلامی با بیماران می‌شود. در اینجا تجاربی از درمان والد ـ نوزاد به کمک ما می‌آیند. آن‌ها به ما کمک می‌کنند که ورای کلمات، ارتباطاتی را درک کنیم و عمیق‌تر بفهمیم که نگه‌داشتن اضطراب‌های بیمار به چه معناست. دراین‌باره جلوتر بیشتر سخن خواهیم گفت! این کتاب همچنین شامل داستان‌هایی از والدین و کودکان است که من با آنان در آزمایش‌های بالینی تصادفی مصاحبه کرده‌ام. در گزارش‌های منتشر شده (سالومونسون و سندل، ۲۰۱۱ الف، ب، ۲۰۱۲؛ سالومونسون و اسلید، ۲۰۱۰)، اطلاعاتی در شکل‌ها، جداول و نمودارها جمع‌آوری شده‌اند. این مطالعه شامل بیش از ۲۰۰ مصاحبه با استفاده از یک قالب نیمه‌ساختاریافته با نگاه روان‌تحلیلی بود. مادران برایم داستان‌هایی می‌گفتند و کودکان رفتارهایی درجهت ارتباط نشان می‌دادند و تحلیلگرانی که من با ایشان مصاحبه می‌کردم، تجاربشان را بیان می‌کردند. همه‌ی این‌ها باهم موجب افزایش دانش من در زمینه‌ی نگرانی مادر در مورد کودک شد که والدین و کودک ممکن است آن‌ها را تجربه کنند. این کتاب شامل چندین مورد از این نمونه‌هاست. درکل، علامت‌های نقل‌قول («») برای استناد به نویسندگان یا بیماران و بازنمایی‌های خیالی کودک یا والدین استفاده می‌شود. -بخشی از مقدمه نویسنده-