معرفی، خرید و دانلود کتاب شاهنامه فردوسی 6. از بازگشت کیخسرو به ایران تا پایان داستان فرود

وقتی به ‌کاووس خبر رسید که روزگار سیاوش تباه شده است، از بی‌تابی همچون مرغ سربریده‌ای شد. به او گفتند: «از عاقبت بی‌گناهی چون سیاوش حتی شکاران دشت و کوهسار نیز زاری و شیون گرفتند. بلبل همچنان بر شاخه‌ی سرو می‌نالد و همچون کبک و قرقاول که به‌دنبال خرده‌های نان روغنی می‌گردند، سر به زیر دارد. تمام سرزمین توران پُر از داغ و درد است و رنگ گلبرگ‌های مرغزارش زرد شده است. گروی تشت زرّینی گذاشت و سر سیاوش را مانند گوسفندی برگردانده و آن سر شاهی را به‌زاری برید؛ در‌حالی‌که نه فریادرسی برایش بود و نه هواداری.» وقتی کاووس این سخنان را شنید، با سر از تخت به زیر افتاد و جامه بر تن درید و صورتش را خراشید و بر خاک افتاد. تمام ایرانیان با مویه و زاری نزد شاهِ سوگوار رفتند. همه‌ی آن‌ها چشمانی خون‌بار و صورتی زرد داشتند و روحشان از غم سیاوش آزرده بود. پهلوانانی چون توس، گودرز، گیو، شاپور، فرهاد و بهرام، همه‌، جامه‌های سیاه بر تن کرده بودند و به جای کلاه خاک بر سر می‌ریختند. - از متن کتاب -